بررسی تطبیقی روش تربیتی مبتنی بر محبت در آموزه های اسلام و مسیحیت

هدف پژوهش حاضر، بررسی تطبیقی روش تربیتی مبتنی بر محبت، در آموزه های دو دین بزرگ اسلام و مسیحیت است. روش پژوهش، توصیفی و از نوع تطبیقی است. یافته های پژوهش نشان می دهند که هم در تربیت اسلامی و هم در تربیت مسیحی، هدف اصلی تربیت، رساندن متربی به کمال و سعادت است، اما با دو زیرساخت فلسفی و معرفتی متفاوت که یکی بر توحید و دیگری بر تثلیث مبتنی است. محبت نیز، در هر دو آیین، از روش های پسندیده و فضایل اخلاقی به شمار می آید، با این تفاوت که واسطه فیض محبت الهی در آموزه های دین اسلام، پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام هستند، در حالی که در آیین مسیحیت، مسیح علیه السلام به عنوان واسطه اصلی فیض و محبت خالق به مخلوق در نظر گرفته شده است. بزرگ ترین نوع محبت در اسلام، محبت بین خالق و مخلوق است، اما در آیین مسیحیت فدیه مسیح علیه السلام بر پایه گناه نخستین بشر، بالاترین نوع محبت دانسته شده است. روش تربیت مبتنی بر محبت در آموزه های دین مسیحیت، مشتمل بر دو روش ایجاد امید و روش بشارت است، در حالی که در آیین اسلام در کنار روش ابراز محبت، از روش منع محبت، بر پایه دو اصل «تولی» و «تبری»، استفاده می شود.