رمزگشایی از دو افسانه هفت گنبد بر اساس اسطوره آفرینش

آثار نظامی گنجوی، به ویژه «هفت پیکر» حاوی پیام ها و مفاهیمی است که آبشخور بسیاری از آن ها برگرفته از ناخودآگاه فردی و جمعی اوست که در بیانی نمادین و در لایه های رمز انعکاس یافته است. این نوع زایش ادبی برگرفته از نفوذ به نمایه های عمیق اسطوره ای در وجود این شاعر و بروز و ظهور آن در غالب داستان هایی است که بیش از هر چیز، شگفتی و درک تجربه بی زمانی را به خواننده القا می کند. این مقاله بر اساس رویکرد اسطوره شناسی و بهره گیری از اسطوره بنیادین آفرینش و اسطوره دایرهکه در راستای اسطوره آفرینش به آن پرداخته شده است، ساختار فکری اسطوره ای شاعر را نمایان می کند که روح اسطوره را در درونی ترین ابعاد فکری شاعر طنین انداز کرده است. همچنین، به واکاوی و کشف معنای رمزی و تاویلی عناصری در این زمینه از قبیل، اسطوره درخت و اسطوره جاودانگی از رهگذر حضور کامل در بهشت به مدت یک شبانه روز بر اساس اسطوره دایره و عامل اصلی هبوط بر اساس رهیافت اسطوره ای پرداخته است. در این پژوهش، با روش تحلیلی استنادی و با استفاده از تاویل، در گشودن نشانه های موجود در این باب، دریافتی متفاوت و مستند از دو افسانه گنبد سیاه و گنبد پیروزه ای در ساختار روایی داستان آفرینش ارائه شده است.