بررسی تاثیر سرویس پیام کوتاه تلفن همراه (SMS) بر خودمراقبتی دیابت

هدف از این مطالعه بررسی میزان کارایی سرویس پیام کوتاه (SMS) تلفن همراه جهت آموزش حوزه های اصلی مهارت های خودمراقبتی دیابت بود. همچنین این موضوع مورد بررسی قرار گرفت که آیا ارسال پیام های آموزشی هدفمند بر اساس نیازهای فردی بیمار، موثرتر از ارسال پیام های آموزشی عمومی است یا خیر.
150 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو به طور تصادفی در سه گروه تقسیم شدند: گروه پیامک هدفمند، گروه پیامک غیر هدفمند و گروه کنترل. پارامترهای بیوشیمیایی شامل HbA1c ،FBS و پروفایل های لیپید در هر سه گروه در زمان شروع مطالعه (میزان پایه) و 12 هفته بعد از مداخله اندازه گیری شدند. علاوه بر این، پرسشنامه خودمراقبتی (SCI)، پرسشنامه سنجش خودکارآمدی مدیریت دیابت (DMSES) و پرسشنامه بررسی موانع خودمراقبتی دیابت برای سالمندان (DSCB-OA) تکمیل شدند. در گروه پیامک هدفمند، 75 درصد از پیام ها بر اساس دو تا از موانع عمده پایبندی به خودمراقبتی که توسط هر بیمار در پرسشنامه ذکر شده بود تنظیم و فرستاده شد. لیکن در گروه پیامک غیر هدفمند پیام ها به صورت تصادفی انتخاب و برای هر بیمار فرستاده شد.
بعد از 12 هفته، اگرچه مقدار HbA1c تغییر معناداری نداشت لیکن کاهش قابل توجهی در مقادیر FBS و میانگین نمایه توده بدنی در هر دو گروه مداخله مشاهده شد. میانگین نمرات خودمراقبتی به طور معناداری افزایش و میانگین نمرات خودکارآمدی و موانع خودمراقبتی در هر دو گروه مداخله به میزان قابل ملاحظه ای کاهش یافت (001/0P<)، حال آنکه در گروه کنترل نتایج معکوس بود.
ارسال پیام کوتاه به عنوان رسانه ای برای آموزش بیمار در کنار درمان متداول دیابت نه تنها می تواند کنترل گلیسمیک را بهبود بخشد بلکه همچنین می تواند اثرات مطلوبی بر سایر ابعاد خودمراقبتی دیابت به جا گذارد. بر طبق یافته های این مطالعه، ارسال پیامک آموزشی عمومی به طور مرتب و در یک زمان مشخص برای بیماران، به همان اندازه ارسال پیامک های آموزشی انفرادی و هدفمند موثر می باشند.