تاثیر هم افزایی گلوموس موسه آو سینوریزوبیوم ملیلوتی بر متابولیت های سازگاری یونجه

کمبود آب یکی از مهمترین تنش های محیطی است که رشد و تولید محصول را به طرز نامطلوبی تحت تاثیر قرار می دهد و استفاده از قارچ های میکوریز و باکتری های همزیست می توانند نقش مهمی در مقاومت به خشکی داشته باشند. بنابراین پژوهشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1390 انجام شد. تیمار های آزمایش شامل تنش خشکی در سه سطح %35 ، %55 و%75 ظرفیت زراعی
(Field Capacity) و تلقیح بذور یونجه همدانی با قارچ میکوریزی گونه Glomus mosseae ، باکتری Sinorhizobium meliloti ، تلقیح مخلوط و شاهد (عدم تلقیح) بودند. نتایج نشان داد که در تنش شدید، میزان پرولین، قندهای محلول و کارایی مصرف آب به ترتیب μmol/g FW 65/2، mg/g FW21/2، g/kg 1/1 نسبت به شاهد افزایش یافته بود، در حالی که غلظت نیتروژن، عملکرد کوانتومی، پروتئین محلول، آب نسبی برگ و پتانسیل اسمزی به ترتیب با مقادیر %57/0، 16/0، mg/g FW 8/0، %81/27 وbar 6/0- کاهش یافتند. دربین تیمارهای تلقیحی، حداکثر و حداقل مقادیر میانگین پروتئین محلول (mg/g FW 17/5، 56/2)، قند محلول (mg/g FW 61/4، 55/3)، پرولین ( μmol/g FW 8/5، 83/2)، آب نسبی برگ (% 61/81، 12/70) ، غلظت نیتروژن (%81/3، 66/2)، کارایی مصرف آب (g/kg86/0، 057/0) به ترتیب به تلقیح مخلوط و شاهد تعلق داشتند، در حالی که کمترین مقدار پتانسیل اسمزی (bar 41/1-) به تلقیح مخلوط و بیشترین مقدار (bar 06/1-) به شاهد تعلق داشت. عملکرد کوانتومی بین تیمارهای تلقیحی تفاوت معنی داری نشان نداد.