رهیافت راهبردی تجدید حیات شهری فرهنگ محور

ضرورت پاسخگویی نرمش پذیر به اثرات فرآیند های جهانی شدن بر اقتصاد شهرها و نیاز به رویارویی با مشکلات شهری با بهره گیری از ظرفیت های محلی، سبب توجه به«فرهنگ» به عنوان ابزاری نوین در فرآیند «تجدید حیات شهری» برای مقابله با جنبه های افت شهری شده است؛ اما مداخله در نواحی دچار افت شهری در ایران، اغلب بدون توجه لازم به هویت و ظرفیت های فرهنگی انجام شده و در موارد بسیار، حتی به تضعیف آنها منجر شده است. هدف این مقاله، پیشنهاد چارچوبی برای رویارویی یکپارچه با جنبه های افت شهری با بهره گیری از ظرفیت های فرهنگی است. به این منظور، از راه رتبه بندی شدت افت شهری با روش آماری تحلیل عاملی، چهار محله در منطقه 6 شهر تهران به عنوان نمونه موردی انتخاب شده اند. پس از اثبات فرضیه معناداری ارتباط میان فرهنگ و ابعاد تجدید حیات شهری در این محله ها با استفاده از آماره خی دو، با به کارگیری فن تحلیل عرصه های تصمیم گیری مرتبط، به تولید و گزینش مسیرهای عمل گزینه هدایتگر تجدید حیات شهری پرداخته شده است. دستاورد این مقاله، به کارگیری چارچوبی برای یکپارچه کردن فرهنگ و برنامه ریزی راهبردی تجدید حیات شهری است؛ به گونه ای که با تاکید بر منفعت ساکنان، به رویارویی یکپارچه با افت شهری بپردازد و ایجاد چرخه ای خود پایدار از راه تقویت دو سویه ابزارها و جامعه مورد برنامه ریزی را امکان پذیر سازد.