بررسی ارزش تشخیصی نشانگر آنتی مولرین هورمون در پیش گویی پاسخ به درمان نازایی مبتلایان به سندرم تخمدان پلی کیستیک

هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارزش تشخیصی نشانگر آنتی مولرین هورمون در پیش گویی پاسخ به درمان نازایی در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بود.
تعداد 80 نفر از بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک که کاندیدای درمان نازایی بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. در این بیماران، میزان Anti-mullerian hormone (AMH)، Follicle-stimulating hormone (FSH)، Luteinizing hormone (LH) و تستوسترون در روز سوم دوره ی قاعدگی اندازه گیری شد. سپس، بیماران تحت درمان با کلومیفن قرار گرفتند. در بیمارانی که به کلومیفن پاسخ دادند، Human menopausal gonadotropin (HMG) اضافه شد و در افرادی که فولیکول 17 میلی متری پیدا کردند، Human corionic gonadotropin (HCG) تجویز و 36 ساعت بعد توصیه به نزدیکی شد. 14 روز پس از تزریق HCG، تیتراژ βHCG اندازه گیری شد. در افرادی که βHCG مثبت داشتند، سونوگرافی واژینال 2 هفته بعد جهت مشاهده ی ساک حاملگی صورت گرفت. ارتباط بین سطح سرمی AMH و میزان حاملگی ارزیابی شد. 050/0 > P به عنوان سطح معنی داری تشخیصی تلقی گردید.
نقطه ی برش نشانگر AMH با توجه به وجود یا عدم وجود بارداری 85/4 نانوگرم بر میلی لیتر بود. اختلاف معنی داری بین گروه باردار شده و باردار نشده از لحاظ سطح AMH مشاهده نشد (079/0 = P).
سطح سرمی AMH پیش بینی کننده ی مناسبی برای نتیجه ی درمان با کلومیفن و گنادوتروپین در زنان مبتلا به Polycystic ovary syndrome (PCOS) نمی باشد.