بررسی رابطه ی بین ناگویی خلقی و تجربیات تجزیه ای با نگرش های خوردن در دانشجویان دختر دانشگاه شهید چمران اهواز

مطالعات زیادی نشان داده اند که شیوع اختلالات خوردن در سال های اخیر، به ویژه در میان دختران جوان افزایش یافته است و اخیرا به عنوان یک نشانگان چند عاملی ناهمگن در نظر گرفته می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ی بین ناگویی خلقی و تجربیات تجزیه ای با نگرش های خوردن در دانشجویان دختر انجام شده است.
این پژوهش یک طرح توصیفی از نوع همبستگی است و جامعه آماری آن شامل کلیه ی دانشجویان دختر دانشگاه شهید چمران در سال تحصیلی 92-91 است که تعداد 325 نفر از آن ها با روش نمونه گیری خوشه ایچند مرحله ای انتخاب شدند و به این ابزارها پاسخ دادند: آزمون نگرش های خوردن، پرسشنامه ی ناگویی خلقی و تجربیات تجزیه ای. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد.
همبستگی بین ناگویی خلقی و نگرش های خوردن (8/37=r، 01/0=P) معنی دار است و بین تجربیات تجزیه ای و نگرش های خوردن (8/37=r، 01/0=P) رابطه ی مثبت معنی داری وجود دارد.
نتایج بیانگر این است که بین نشانه های اختلال خوردن با تجربیات تجزیه ای و ناگویی خلقی ارتباط معنی داری وجود دارد، ولی تجربیات تجزیه ای پیش بینی کننده ی قوی تری برای نشانه های اختلال خوردن می باشد.