مقایسه ی سلامت اجتماعی سالمندان ساکن در منزل و سرای سالمندان

سلامت، یکی از حقوق عمده ی انسان ها می باشد و در نتیجه، همه ی انسان ها باید به منابع اساسی برای تامین سلامت دسترسی داشته باشند. افزایش امید به زندگی در انسان ها و رشد جمعیت سالمندی به خصوص در جوامع در حال توسعه، یکی از دستاوردهای قرن 21 بوده چالش های فراوانی در زمینه ی اجتماعی به همراه داشته است. بنابراین، مفهوم سلامت اجتماعی در کنار ابعاد جسمی و روانی سلامت در این قشر، مورد توجه قرار گرفته است. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه ی وضعیت سلامت اجتماعی دو گروه سالمندان مقیم منازل و سالمندان مقیم سرای سالمندان بود.
جامعه ی آماری این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی، کلیه ی افراد بالای 60 سال مقیم منازل و سرای سالمندان شهر تهران در سال 1393 بودند. نمونه ی پژوهش، شامل 400 نفر (200 نفر سالمند مقیم منزل و 200 نفر سالمند مقیم سرای سالمندان) بودند که به روش خوشه ایانتخاب و با استفاده از پرسش نامه ی سنجش سلامت اجتماعی Keyes مقایسه شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و روش های آماری توصیفی و نیز آزمون های 2χ و Independent t انجام شد.
میانگین سلامت اجتماعی سالمندان ساکن سرای سالمندان و مقیم منزل به ترتیب 60/60 و 83/62 بود (027/0 = P). همچنین، در ابعاد شکوفایی اجتماعی، انسجام اجتماعی، پذیرش اجتماعی و مشارکت اجتماعی سالمندان مقیم منازل نسبت به سالمندان مقیم سرای سالمندان امتیاز بیشتری کسب کردند(001/0 = P).
میانگین سلامت اجتماعی سالمندان ساکن سرای سالمندان، کمتر از میانگین سلامت اجتماعی سالمندان مقیم منزل بود. از این رو، با توجه به پایین بودن میزان سلامت اجتماعی در این گروه و افزایش جمعیت سالمندان طی سال های اخیر، لازم است مسوولان توجه بیشتری به این قشر معطوف دارند و جهت افزایش سلامت اجتماعی سالمندان با در نظر گرفتن تسهیلات و سیاست های تشویقی، بستر مراقبت و نگهداری این قشر را در خانواده فراهم نمایند