بررسی رابطه بین کیفیت زندگی کاری و بهره وری پرستاران در بیمارستان منتخب شهر اهواز

کیفیت بالای زندگی کاری به عنوان شرط اساسی در توانمندسازی انسانی شناخته شده است. بهره وری پرسنل پرستاری نیز عامل مهمی در موفقیت بیمارستان است. چنانچه ارتباط بین این دو متغیر مشخص شود، مدیران با بالابردن کیفیت زندگی کاری می توانند زمینه بهره وری پرسنل را فراهم نمایند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین کیفیت زندگی کاری با بهره وری پرستاران می باشد.
این پژوهش مطالعه ای مقطعی از نوع هم بستگی است که دو متغیر کیفیت زندگی کاری و بهره وری با استفاده از ابزارهای پژوهشگرساخته مورد بررسی قرار گرفت. جامعه پژوهش، کلیه پرستاران شاغل در یکی از بیمارستان های شهر اهواز تشکیل می دادند که 100 نفر به صورت سرشماری بودند. روش جمع آوری داده ها خودگزارشی بودند. پایایی پرسش نامه های کیفیت زندگی کاری (45 سوال) و پرسش نامه بهره وری (25 سوال) ازطریق محاسبه ثبات درونی با اندازه گیری ضریب آلفای کرنباخ به ترتیب 96/0 و 90/0 بود. داده ها با استفاده از SPSS نسخه 16 مورد تحلیل قرار گرفت.
میانگین و انحراف معیار کیفیت زندگی کاری پرستاران 60/0±12/3 و در سطح متوسط بود. میانگین و انحراف معیار بهره وری 39/0±02/4 و در سطح نسبتا مطلوبی بود. آزمون آماری پیرسون هم بستگی مستقیم و معناداری بین بهره وری و کیفیت زندگی کاری پرستاران را نشان داد 23/0=r (001/0>P).
سطح متوسط کیفیت زندگی کاری و وضعیت نسبتا مطلوب بهره وری پرستاران نشان می دهد برای دستیابی به وضعیت مطلوب، تلاشی بیشتر جهت ارتقا کیفیت زندگی کاری و بهره وری پرستاران لازم است.