مقایسه سطح سایتوکین IL-1β اشکی در بیماران مبتلا به انسداد اولیه اکتسابی مجرای نازولاکریمال با موارد بدون انسداد

مقایسه سطح سایتوکین IL-1β اشکی در بیماران مبتلا به انسداد اولیه اکتسابی مجرای نازولاکریمال با موارد بدون انسداد
روش پژوهش: در این مطالعه، 28 بیمار مبتلا به PANDO (که دو مورد بیماری دوطرفه و 26 مورد، بیماری یک طرفه داشتند) و 26 بیمار مبتلا به کاتاراکت که از نظر سن و جنس با بیماران همسان بودند، در سه گروه PANDO (شامل 30 چشم دچار انسداد مجرای اشکی در افراد مبتلا به PANDO)، Non-PANDO (شامل 26 چشم سالم افراد مبتلا به PANDO) و شاهد (شامل 26 چشم کاندید عمل افراد مبتلا به کاتاراکت) برای مطالعه انتخاب شدند. از هر دو چشم بیماران و چشم مبتلای موارد شاهد، litμ20 نمونه اشکی تهیه و پس از ترقیق 10 برابر، جهت ساتریفیوژ و بررسی غلظت سایتوکین به آزمایشگاه ارسال گردید.
میانگین سنی افراد مبتلا به PANDO، 85/48 سال (72-20) و افراد مبتلا به کاتاراکت 46/53 سال (68-36) بود. افراد مبتلا به PANDO، 7 نفر مرد (25 درصد) و 21 نفر زن (75 درصد) و در گروه کاتاراکت 5 نفر مرد (2/19 درصد) و 21 نفر زن (8/80 درصد) بودند. هم چنین در افراد مبتلا به PANDO، 12 مورد (40 درصد) چشم راست و 16 مورد (33/53 درصد) چشم چپ و در2 مورد (67/6 درصد) هر دو چشم بیمار مبتلا بود. در گروه کاتاراکت، 14 مورد (8/53 درصد) چشم راست و 12 مورد (2/46 درصد) چشم چپ کاندید عمل جراحی کاتاراکت بودند. IL-1β از گروه کاتاراکت به Non-PANDO افزایش معنی دار نداشت (122/0P=)، اما افزایش از گروه Non-PANDO به PANDO معنی دار بود (001/0P=).
افزایش غلظت IL-b بیش تر به علت انسداد ایجاد شده در مجرای اشکی و کاهش کلیرانس آن است. در این مطالعه افزایش غلظت IL-1β قبل از به وجود آمدن انسداد اثبات نشد و در واقع به نظر می رسد افزایش آن ثانویه به استاز ایجاد شده در مسیر درناژ اشک باشد. بدیهی است که این نتیجه را نمی توان به سایتوکین های دیگر تعمیم داد و با بررسی سایتوکین های دیگر شاید بتوان مواردی را یافت که قبل از بروز انسداد، افزایش دارند و به بیان دیگر در روند ایجاد بیماری PANDO موثر بوده و ثانویه به آن نباشند.