انتخاب احتمالی سرخوشه مبتنی بر نزدیک ترین فاصله از سرخوشه

در سال های اخیر استفاده از شبکه های حسگر بیسیم در برنامه های کاربردی نظیر مدیریت حوادث و نظارت بر امنیت شبکه افزایش پیدا کرده است. تعدادی از حسگرها در این برنامه ها به صورت کنترل از راه دور در محیط های بدون مراقبت و به صورت خودگردان مستقر می شوند.
به منظور حمایت از مقیاس پذیری، نودها اکثرا در گروه های مجزا با خوشه هایی که نسبت به هم همپوشانی ندارند، گروه بندی شده اند. هر خوشه یک نود تحت عنوان سرخوشه دارد(CH). این سرخوشه ممکن است بوسیله سنسورها در شبکه انتخاب شود و یا اینکه از قبل توسط طراح شبکه تعیین شده باشد. این شبکه ها برای اینکه انرژی موثر و کافی داشته باشند احتیاج به پروتکل های ارتباطی کارا دارند.
در این مفاله برای شبکه های حسگر بی سیم با استفاده از پروتکل های سلسله مراتبی ، یک پروتکل مسیریابی خودسازماندهی با عنوان «انتخاب احتمالی سرخوشه مبتنی بر نزدیکترین فاصله ی ممکن از سرخوشه » با توجه به محل قرارگیری سرخوشه ها نسبت به هم، معرفی شده است. این پروتکل علاوه بر افزایش طول عمر شبکه، باعث افزایش مقیاس پذیری شبکه، استفاده ی بهینه از پهنای باند و همچنین بهبود برخی از پارامترهای کیفی شبکه های حسگر هم می شود. روش پیشنهادی سربار کنترلی کمی دارد و می تواند سرخوشه های مناسب را با استغاده از اطلاعات محلی پیدا کند.
در این مقاله، شبیه سازی با استفاده از NS-2 انجام شده و نتایج شبیه سازی نشان می دهد که این پروتکل می تواند مونیتورینگ محیط را افزایش داده، طول عمر شبکه، توان عملیاتی و برخی پارامترهای کیفی شبکه ی حسگر را بوسیله بهبود دادن فرایند خوشه بندی کردن، بهبود دهد. شبکه های حسگر بی سیم که سرخوشه های توزیع شده را در نظر نمی گیرند ( مانند پروتکل LEACH)