آبرفت ژرف درشت دانه؛ ارزنده تر از نفت سازوکاری برای پیشگیری از فاجعه مرگ همگانی بر اثر تشنگی

نیاکان تیز هوش و کاردان ما می دانستند که ایران، سرزمین خشک سالی و سیل است. آنان دریافته بودند واریزه های بادبزنی شکل و مخروط های آبرفتی بسیار تراوا بوده، سیلاب ها را به آسانی به زیرزمین فرستاده و چشمه هایی پر برکت را در پایاب آن ها ایجاد می کنند. پیامد دنبال کردن رگه های آبی در زیرزمین پیدایش کاریز، بهترین سامانه گردآوری و آب رسانی بود. این ابتکار، ایران را به سرزمین خشک سالی، سیل و کاریز تبدیل کرد. به روایتی، ایران در پنجاه سال پیش دارای پنجاه هزار رشته کاریز بود که آبدهی سالانه آن ها را شانزده میلیارد مترمکعب، برابر بده رود کارون در آن هنگام، برآورد کرده بودند. با آنکه آمار مزبور تایید نشده اند، دست کم گویای این واقعیت است که چنانچه کاریز نبود، بسیاری از آبادی های بزرگ و کوچک ما نیز نبودند.