استعاره مفهومی «آینه» در ادب عارفانه فارسی

استعاره های مفهومی یا ادراکی، مبتنی هستند بر درک امور انتزاعی بر پایه امور عینی و مفهومی یا تصویری کردن مفاهیم ذهنی. زبان عرفانی همواره از مفاهیم انتزاعی سخن می گوید و بدین جهت برای قابل درک شدن، پیوسته از استعاره های مفهومی که خود زنجیروار به هم پیوسته اند، بهره می گیرد. استعاره مفهومی آینه، یکی از دیرپاترین استعارات مفهومی در حوزه شناختی و معرفتی است که خود از انگاره های عرفانی کلان تر منبعث گشته و زنجیره ای از دلالت های ضمنی را در ادبیات عرفانی، وارد ساخته است.این مقاله جست وجویی است در معرفی استعاره مفهومی آینه، خاستگاه تاریخی، نگاشت های کلی تر از آن در حوزه استعاره های عرفانی و دلالت های ضمنی که از این استعاره نشات گرفته اند.