خوانش فراواقعگرایی تعزیه درویش، موسی و مقدمات شهادت امام ثقلین جناب امام حسین از منظر زمان و مکان

کنکاش و پژوهش درباره ی سبک شناسی نمایش ایرانی (به هر گونه چه سیاه بازی و چه نقالی و چه تعزیه و یا...) بسیار کم صورت گرفته است و بسیار زیاد نیاز به پژوهش دارد و بدتر این که در کل مکتب سوررئالیسم بر خلاف شهرت و اعتبارش در جامعه ی هنری جهانی، در ایران بسیار مهجور مانده و پژوهش مستقل و در عین حال جامع به خصوص از منظر ادبیات نمایشی در آن انجام نپذیرفته است. این پژوهش در زمره ی اولین گام ها است در این وادی و همیشه اولین گام ها سخت و پر خطر و زمان بر می باشند، مقاله پیش رو چکیده و جوهره پایان نامه کارشناسی ارشد نگارنده با عنوان «سوررئالیسم در ادبیات نمایشی با نگاهی به تعزیه» است با راهنمایی استاد دکتر ناظرزاده کرمانی.
بی شک یکی از ماندگارترین مکتب های ادبی را می توان بعد از جنگ جهانی اول و البته برآمده از مکتب دادائیسم دانست، سوررئالیسم که بر ضد عقل گرایی افراطی که چیزی جز جنگ و تباهی به همراه نداشت آمده بود، اصول اساسی خویش را بر پایه ی نظریات فروید پایه گذاری کرد. سوررئالیست ها طی مانیفست های خویش که بیشتر توسط «آندره برتون» نوشته می شد تمامی اصول خویش را مدون ساختند.
یافتن کنکاش و بررسی این اصول که ذکر آن آمده در نمایش ایرانی با بررسی تعزیه به عنوان انگشت شمار نمایش ایرانی که از گذر تاریخ جان سالم به در برده است و چرایی استفاده از مولفه های سوررئالیستی و البته چگونگی به کار بستن آن هدف اصلی این پژوهش می باشد. لازم به ذکر است که نمایش سنتی هر کشور که از باد و باران و گزند گذر زمان جان سالم به در برده است نشان دهنده ی فرهنگ آن کشور بوده و پژوهش در هر گوشه ای از آن گونه نمایشی می تواند اعتلابخش و پیش برنده این فرهنگ باشد.