پدیدارشناسی بعد عاطفی؛ عنصر مغفول برنامه درسی رشته پرستاری

یکی از اصولی که باید در طراحی برنامه های درسی موردتوجه باشد، پی گیری اهداف و محتوای برنامه درسی در سه بعد شناختی، عاطفی و روانی- حرکتی است. اگر یکی از این ابعاد مورد غفلت قرار گیرد، برنامه درسی تعادل خود را از دست خواهد داد و به یادگیری پایدار منجر نخواهد شد. لذا این مقاله باهدف بررسی برنامه درسی رشته پرستاری در دوره کارشناسی به لحاظ توجه یا عدم توجه به حوزه عاطفی نگاشته شده است.
روش این پژوهش کیفی و از نوع پدیدارشناسی است که در سال 1393 انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل دانشجویان سال چهارم رشته پرستاری دانشگاه علوم پزشکی ارومیه بود. با شیوه نمونه گیری هدفمند و با مصاحبه با 14 نفر از دانشجویان داده های این تحقیق به حد اشباع رسید. جهت تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از روش دیکلمن استفاده گردید.
پس از جمع آوری اطلاعات با استفاده از گام های هفت گانه دیکلمن اطلاعات موردبررسی و تحلیل دقیق قرار گرفت. با تحلیل اطلاعات پنج درون مایه اصلی و چند درون مایه فرعی به دست آمد که عبارت اند از، بی علاقگی دانشجویان به رشته انتخاب شده، عدم انگیزه کافی برای یادگیری مطالب جدید، بی توجهی استادان به علایق و ترجیحات دانشجویان، نگرش منفی نسبت به محتوای برخی دروس و نگرش منفی نسبت به آموزش در موقعیت های بالینی.
یافته های این تحقیق حاکی از این است که طراحان و مجریان برنامه درسی رشته پرستاری نتوانسته اند حوزه عاطفی را در برنامه درسی مورد پوشش قرار دهند و این حوزه کماکان مغفول مانده است.