کتاب به مثابه هنر

جلدهایی باز می شوند و صفحاتی ورق می خورند که عمدتا از کاغذ ساخته شده اند ولی در بسیاری از صفحات آن ها جمله و کلمه ای نیست. سایر صفحات با تکه هایی از عکس های قدیمی، لفافه آب نبات، و قطعاتی از گل های خشک شده کلاژ شده اند؛ یا پیچک هایی از ریسمان و روبان از وسط آن ها پایین می آیند؛ یا هنگامی که صفحه ای ورق می خورد، دسته ای مجلل از فنرهای تا شده و پرتاب می شوند و همه آن در یک پوشش مخملی و گلدوزی شده، جای گرفته است. آیا این یک کتاب است؟ آیا هنر است؟ آیا یک کتاب، وقتی پیغام هنرمند را بیش از یا به جای نویسنده انتقال می دهد، هنوز یک کتاب است؟ در گالری ها و موزه ها و کتابخانه های هنری امروز، معمول است از جلوی چنین اشیاء جذابی که «کتاب های هنرمندان» نامیده می شوند، عبور کنیم و زمزمه ای مشتاق یا غمناک از پرسش های این چنینی به گوشمان بخورد. طی قرن گذشته و به خصوص از دهه 1950 میلادی، هنرمندان تجسمی، کتاب را به عنوان رسانه ای جدید پذیرفتند و با صفحات، شیء، و خود مفهوم کتاب، به عنوان وسیله ای برای بیانی هنرمندانه رفتار می کنند. بسیاری از علاقه مندان به کتاب از این فعالیت پرشور و اغلب مبتکرانه و برانگیزنده، استقبال می کنند؛ چون باور دارند این امر، کمک کرده است تا کتاب، دوباره جذابیت خود را بازیابد؛ به خصوص در کنار پیش بینی های نگران کننده ای که از جایگزین شدن آن با جانشینان الکترونیکی، خبر می دهد. سایرین طعنه می زنند و کتاب های هنرمندان را تنها به عنوان هنر در قامت کتاب رد می کنند: این کتاب ها به هیچ روی کتاب های «واقعی» نیستند.