عبارت و اشارت در زبان عرفانی

عارف برای تبیین مبانی عرفان، تعلیم به مخاطبان و بیان احوال و مواجید خود، زبان خاصی به کار می گیرد که اصطلاحا زبان عرفانی خوانده می شود.
شناخت مفاهیم عرفانی و مسائل مربوط به آن مستلزم شناخت ابعاد مختلف زبان عرفانی است. یکی از موضوعات تحقیق و بررسی زبان عرفان، طبقه بندی آن است. با توجه به اقوال عرفانی، می توان زوایای مختلفی از زبان را تبیین کرد، ازاین رو بهتر است این طبقه بندی مبتنی بر متون عرفانی باشد. تقسیم زبان عرفانی به «عبارت» و «اشارت» یکی از مهم ترین تقسیم هایی است که عارفان در آثار خود آورده اند. متون عرفانی به طور پراکنده دربردارنده خصوصیات اشارت و عبارت است، ولی این دو شاخه به طور منسجم تعریف نشده اند. برای سنجش صحت تقسیم بندی مذکور تبیین ویژگی های زبان عرفانی و تعریف اقسام آن ضروری است. در این پژوهش برای تعریف زبان اشارت و عبارت، اقوال عرفا بررسی می شود و خصوصیات این دو شاخه از زبان عرفانی تبیین می گردد.