ردیابی ژن های مقاومت به ماکرولید، لینکوزآمید و استرپتوگرامین در نمونه های بالینی Staphylococcus Epidermidis مقاوم به متی سیلین در شهر اصفهان

با افزایش مقاومت آنتی بیوتیک در میان عوامل ایجاد کننده ی عفونت های بیمارستانی، درمان چنین عفونت هایی با مشکل روبه رو شده است. Staphylococcus epidermidis، به عنوان یکی از شایع ترین دلایل عفونت های بیمارستانی شناخته شده است. این مطالعه، با هدف تعیین شیوع مقاومت به آنتی بیوتیک های ماکرولید، لینکوزآمید و استرپتوگرامین (MLSB یا Macrolide، Lincosamide، StreptograminB) در بین نمونه های بالینی Staphylococcus epidermidis مقاوم به متی سیلین (MRSE یا Methicillin- resistant Staphylococcus epidermidis) و ردیابی ژن های مقاومت مربوط انجام شد.
در یک بازه ی زمانی 8 ماهه، از میان 250 نمونه ی بالینی Staphylococcus، 100 جدایه ی Staphylococcus epidermidis جداسازی و الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی آن ها به روش انتشار دیسک تعیین گردید. نمونه های MRSE به روش دیسک دیفیوژن سفوکسیتین جداسازی شد. مقادیر حداقل غلظت مهار کنندگی (MIC یا Minimum inhibitory concentration) اریترومایسین با روش میکرودایلوشن (Microdilution) سنجیده شد. فراوانی فنوتیپ مقاومت القایی به کلیندامایسین به روش آزمون D تعیین شد و ژن های مقاومت به MLSB با استفاده از تکنیک Polymerase chain reaction (PCR) ردیابی شد.
از بین 100 سویه ی Staphylococcus epidermidis، 52 جدایه MRSE بودند. فراوانی فنوتیپ های مقاومت iMLSB، MS و cMLSB به ترتیب 3/17، 4/13 و 0/48 درصد بود. فراوانی ژن های مقاومت ermC، msrA و ermA به ترتیب 0/73، 5/11 و 7/5 درصد بود.
یافته های حاصل از این مطالعه، نشان دهنده ی فراوانی به نسبت بالای ژن ermC در میان جدایه ها می باشد که هشداری جدی برای سیستم های بهداشتی است و لزوم اتخاذ روش های درمانی دقیق و مناسب را پس از انجام آزمون های حساسیت آنتی بیوتیکی طلب می کند.