تعیین و مقایسه ارزش غذایی دو گونه گندمی شورپسند در مراتع حاشیه تالاب کویری میقانPuccinella bulbosa و Aeluropus littoralis

شوره زارهای مرطوب و اراضی حاشیه تالاب های کویری ایران هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ کیفی نقش مهمی در تامین علوفه دام ایفا می نمایند. در تحقیق حاضر که مابین سال های 1390 و 1391 انجام گرفت. کیفیت علوفه دو گونه سیاه ناو Puccinella bulbosa و چمن شور Aeluropus littoralis در مراتع شورروی حاشیه تالاب کویری میقان اراک (استان مرکزی) در سه مرحله فنولوژیکی رشد رویشی، گلدهی و رسیدن بذر مورد بررسی قرار گرفت. شاخص های کیفیت علوفه شامل ماده خشک (DM) ، پروتئین خام (CP) ، دیواره سلولی منهای همی سلولز (ADF) و دیواره سلولی (NDF) فسفر (P) ، ماده خشک قابل هضم (DMD) ، خاکستر خام (Ash) ، مصرف ماده خشک (DMI) و ارزش نسبی علوفه (RFV) با روش های استاندارد اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده نشان داد که که اثر شاخص های کیفیت علوفه بین دو گونه و نیز مراحل رشد فنولوژیکی اختلاف معنی داری از نظر آماری در سطح 1 درصد دارند. ضمنا بر طبق آزمون مقایسه میانگین دانکن اثر متقابل گونه گیاهی و مرحله رشد نیز بر روی تمامی این شاخص ها به لحاظ آماری معنی دار بود. در هر دو گونه با پیشرفت مرحله فنولوژیکی، از میزان پروتئین خام و انرژی متابولیسمی کاسته و بر میزان ADF و NDFافزوده شد. گونه چمن شور دارای بیشترین میزان پروتئین خام در مرحله رویشی (46/14 درصد) و سیاه ناو دارای کمترین پروتئین در مرحله بذردهی (88/10 درصد) بوده است. در مجموع شاخص ارزش نسبی علوفه در گونه چمن شور در مقایسه با سیاه ناو، بالاتر بوده است (98/102). به طور کلی نتایج حاصله موید پتانسیل خوب گندمیان شورپسند حاشیه تالاب های داخلی ایران به عنوان منبع علوفه دام (با تاکید بر استفاده از مکمل های انرژی) و نیز احیای شوره زار ها می باشد.