رویکرد توسعه شبکه محلی در عصر جهانی شدن (موردپژوهی: جزایر خلیج فارس)

جزایر ایرانی در خلیج فارس، با نبود تعادلهایی در فضا و ساختارهای کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و مدیریتی مواجهند. چنین موقعیتی موجب افزایش آسیب پذیری و فقر و نیز تاثیر پذیری جزیره ها در برابر تحولات جهانی - منطقه یی شده است. سیاستها و برنامه های محلی- منطقه یی برای تقویت شاخصه های هویتی- فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی یکی از رویکردهای فراروی تصمیم گیران و برنامه ریزان ملی- منطقه یی و محلی، بویژه برای این منطقه است. برنامه ریزی و مدیریت جامع راهبردی توسعه محلی (اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، کالبدی و زیست محیطی) و تدوین و ارائه راهکارهای عملیاتی، به منظور احیا و تقویت ساختاری و زیرساختی این جزایر یک ضرورت تام است. از سوی دیگر، جهانی شدن و افزایش فعالیتهای بین المللی کشورهای حوزه خلیج فارس، زمان را برای بهره برداری های موثر ایران تنگ کرده است؛ از اینرو، شتاب در توانمندسازی، ارتقای بهره وری منابع انسانی و طبیعی، تقویت پیوندهای محلی و منطقه یی و رونق بخشی به جزایر و سواحل این منطقه اجتناب ناپذیر شده است. مطالعات نگارنده نشان داده است که در این شرایط، متحول سازی و تاثیرپذیری و نیز برنامه ریزی توسعه محلی، مهمترین رویکردها در توسعه از پایین، تمرکززدا، درونزا و مبتنی بر توانمندسازی محلی است. بنابرین، مقاله حاضر با هدف تحلیل وضعیت سکونتگاه های منطقه، با تنظیم یک برنامه راهبردی در زمینه توسعه محلی، پیشنهادات راهبردی را بصورت برنامه های اجرایی/مدیریتی ارائه کرده است. نگارنده با تاکید بر این مهم، به تعمیم و بومی-سازی نتایج بخشی از تحقیقات خود و دیگران (در زمینه توانمندسازی محلی)، در محدوده جزایر خلیج فارس میپردازد که براساس آن میتوان برنامه هایی برای عملیاتی شدن سند جامع راهبردی توسعه محلی درحوزه این جزایر، تهیه و تنظیم کرد.