جلوه ها و بازتاب موسیقی و موسیقی دانان در اشعار استاد شهریار

استاد شهریار نه تنها با موسیقی عجین است بلکه با موسیقی دانان نیز همسازی دارد. واژه های موسیقی در هامونی کلام استاد ذوب شده است و اکثرا پرداخت شعر او حتی در قالب نظم، یک منظومه موسیقایی ایجاد می کند و آمیزشی نیز با نقاشی دارد که قابل رویت است. غزل که از نظر او به عنوان نوای نی و ناقوس نام برده شدهاز یونان باستان با همراه سازی به نام لیر خوانده می شد و در تمام جهان در ردیف اشعار عاطفی و عاشقانه با موسیقی همراه بوده که در ایران خنیاگران و عاشیق ها و عاشق ها، شبانان و روستاییان، این آیین را حافظ و قدر می دانستند. استاد شهریار در جای جای سخن موزون یا شعر خود رویکردی به موسیقی داشته است و حداقل به غیر از ریتم و اوزان و قافیه ها، از واژگان تخصصی یا مرتبط با هنر آغازین موسیقی تمتع یافته است. طفل هنرمندی که تا دوران هفت سالگی از آهنگ موسیقی شعر لذت میبرد از آن به بعد ذوق شعر پیدا می کند و شروع به درک مطالب می نماید و در این حال اگر هم وسیله مشق موسیقی نداشته باشد، تصنیف ها و ترانه ها را اختیاری و یا بی اختیار از بر می کند. از موسیقیدانان صاحب سبکی که شهریار گوهر شعرش را به نام آنان تزهیب نموده عبارتند از تاج بخش نوازنده ویولون ، حبیب یغمایی، عیسی کی هان پور، استاد ابوالحسن صبا، ابوالحسن اقبال آذر و جوان یازده ساله نوازنده سنتور اوج سرمستی آهنگین و طرب انگیز در بیتی از غزل میگون شهریار است که دو امتیاز را با خود به همراه دارد یکی نماد های موسیقایی آن که نشان می دهد شاعر کاملا با موسیقی ردیف و کلاسیک ایران آشنا است البته این ذوق و نظر شخصی اوست که گوشه دلکش دستگاه ماهور، برتر از گوشه بیداد دستگاه همایون است.