جهانمحلی سازی: واژه ای جدید برای حقیقتی تازه

امروزه رویکرد پیروی از روندهای جهانی شدن به دلیل تناقضات موجود در آن کمتر مورد پذیرش جوامع و کشورها قرارمی گیرد. درواقع با تشدید چالش هایی چون گسترش فقر، توسعه نیافتگی، جرم، آلودگی زیست محیطی، نزاع های قومی و مذهبی، جنگ و درگیری در مناطق مختلف جهان، نقش و جایگاه بازیگران محلی و بویژه شهرها هم ازلحاظ مکان فعالیت های اجرائی و هم ازلحاظ پتانسیل های نهفته نهادها و انجمن های جامعه مدنی واقع در آنها درکنار سایر بازیگران غیردولتی موردتوجه جدی قرارگرفته است. این رویکرد جدید، تحت عنوان «جهانمحلی سازی» مطرح شده است که بعنوان رویکردی ترکیبی از دو پدیده و فرایند محلی سازی و جهانی شدن مطرح است که درآن بازیگران محلی می توانند نقش مهم و موثری در مقابله با چالش های منطقه ای و جهانی همچون پیشگیری و مدیریت جنگ و منازعات، به جریان انداختن مذاکرات صلح، تلاش برای گسترش توسعه پایدار و کاهش فقر، افزایش همگرایی بین قومیت ها و ملت ها و مبارزه با بحران های زیست محیطی درمقیاس منطقه ای و جهانی داشته باشند. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و با استناد به منابع معتبر بدنبال پاسخ به این سوال است که براساس رویکرد جهانمحلی سازی، نقش آفرینی بازیگران سطوح محلی نیاز به چه بستر ها و عواملی دارد و جهانمحلی سازی چه آثار و پیامدهای اقتصادی، اجتماعی، سیاسی دارد؟ نتایج پژوهش نشان می دهد این رویکرد به شرط رعایت ملاحظات و الزامات اجرایی آن که شامل مواردی چون اصلاح دیپلماسی سنتی، تمرکز بر مسائل فرهنگی، حکمروایی شهری، دموکراسی و جامعه مدنی، مدیریت منابع و مکانیزم های مالی می باشد؛ می تواند در فراگیرتر شدن و یکپارچه سازی توسعه، صلح و امنیت و ایجاد فضای اقتصادی و سیاسی باثبات تری در سطح جهان نقش مهمی داشته باشد.