بحران سالخوردگی در کشورهای کمتر توسعه یافته

در این مقاله، اقتصاد سالخوردگی در ادبیات توسعه تبیین می شود و با اشاره به مبحث اقتصاد سالخوردگان جمعیت، مفهوم سالخوردگی فردی و وابستگی سالخوردگان، مورد مطالعه قرار می گیرد و همچنین بهره جویی از سن بازنشستگی و سن فعال افراد برای بیان توانایی بهره بری سالخوردگان نیز تشریح می گردد. علاوه بر این، پاسخ به این پرسش که آیا فرایند سالخوردگی جمعیت بر مصرف کل می افزاید یا از آن می کاهد، و الگوی اقتصاد نئوکلاسیک (مصرف و پس انداز) نیز مورد توجه قرار می گیرد. این نوشتار، بحران پیری جمعیت را «بحران عدم تعادل بین جمعیت در سن اشتغال و جمعیت پیر» می داند و سالخوردگی فردی و جمعی را مساله ای متاثر از جنسیت ارزیابی می کند. در ادامه و با توجه به این نکته که سرعت افزایش نسبت سالخوردگان به کل جمعیت در کشورهای کم تر توسعه یافته، بیش از سرعت رشد جمعیت در سن اشتغال است، نتیجه گرفته می شود که نسبت تعداد سالخوردگان به تعداد افراد در سن اشتغال نیز در حال افزایش است. درصد جمعیت در سن اشتغال تا سال 2020 و2050 نیز برآورده شده است. آنگاه عوامل مؤثر در سهم مشارکت افراد سالخورده در نیروی کار، پیامدهای اقتصادی- اجتماعی سالخوردگی جمعیت، و در پایان، الگوهای اقتصادی غیر نئوکلاسیک (مارکسیستی، کینزی و پست کینزی) مبتنی بر تولید، بهره وری و رشد، و تاثیرات آن بر مقوله سالخوردگی جمعیت و اشتغال، ارزیابی و تشریح می گردد.