بینا متنیتی ی عناصر طبیعت در قرآن کریم و برخی اشعار نیما یوشیج

بینامتنییت رویکردی قدیمی در تحلیل متون است که از قرن بیستم در اروپا نضج گرفته است . مفهوم آن حضور پیش خوان در خواننده است که می تواند ادعا کند هیچ متنی به تنهایی خلق نمی شود بلکه حضور متون و صداهای پیش از خود را در خود دارد. این مقاله به مطالعه یی گذرا بر بینامتنیت نشانه های( پدیده ها و عنصر ) طبیعت نیما به تاثیر از نشانه ها ی طبیعت قرآن( پیش متن) می پردازد. در شعر نیما بیش از 80 نوع گل و گیاه و درخت و درختچه و نیز عناصر مادر چون آب و باد و ابر و طوفان و دریا و موج وجود دارد که می تواند بن مایه ی خلق جدیدی در بینا متنی با همین نشانه ها در کلام خداوند قرار گیرد . نیما از شاخصان شعر نو ایران است ؛ که جنگل ها و مراتع ؛ پوشش گیاهی؛ حیات وحش بومی را به حوزه ی شعر کشاند . پیش از نیما تنها به گیاهان و گلهای عمومی در شعر شاعران توجه می گردید. نیما به درختان؛ گلها و گیاهان بومی تشخص بخشید و آن را یکی از رویکرد های نوپردازانه نامید. روش تحقیق تحلیلی – کتابخانه ای با ورود نظریه ی بینا متنی ست که برای نخستین بار از سوی نویسنده گان بررسی می گردد. از مزایای آن طرح میان رشته ای عنوان ادبی با رشته ی کشاورزی و گفتمان درون متنی ی زبان قرآن در خصوص نقش طبیعت؛ با بیان شاعرانه ی نیما پدر شعر فارسی ست؛ که دانشجویان دو رشته ی ادبیات و کشاورزی می توانند از این جستار در تحقیق و مطالعه ی متن بهره مند گردند.