مقایسه پاسخ های حاد دستگاه فیبرینولیز پلاسما به یک وهله فعالیت هوازی زیربیشینه در افراد تمرین کرده و تمرین نکرده

تعادل میان عملکرد اجزاء دستگاه هموستاز بدن بسیار مهم است. فعالیت ورزشی به عنوان یک فشار جسمانی و روانی باعث تغییر در الگوهای رفتاری دستگاه هموستاز می شود. هدف از اجرای این مطالعه بررسی و مقایسه پاسخ های حاد دستگاه فیبرینولیز پلاسما به یک وهله فعالیت هوازی زیربیشینه در افراد تمرین کرده و تمرین نکرده بود.

بدین منظور 15 جودوکار مرد با میانگین سنی 37/1±9/24 سال و 15 مرد غیرفعال با میانگین سنی 34/1±6/25 سال، یک وهله فعالیت ورزشی زیربیشینه را با 70 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه روی چرخ کارسنج، به مدت 30 دقیقه اجرا کردند. نمونه های خونی برای اندازه گیری فعالیت فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) و مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن نوع 1(PAI-1) در حالت استراحت، بلافاصله بعد از فعالیت و بعد از 30 دقیقه دوره بازیافت جمع آوری شد. به منظور بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون کلموگروف- اسمیرنف استفاده شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر برای بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی به کار رفت. همچنین برای بررسی همبستگی از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.

فعالیت tPA به دنبال فعالیت ورزشی در هر دو گروه تمرین کرده و تمرین نکرده به طور معنی داری افزایش یافت (001/0 ≥ p)، اما بعد از دوره بازیافت به مقادیر پایه بازگشت (05/0 < p نسبت به مقادیر پایه). فعالیت tPA در مراحل بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی و همچنین بعد از دوره بازیافت در گروه تمرین کرده به طور معنی داری بیشتر از گروه تمرین نکرده بود (05/0 ≥ p). فعالیت PAI-1 در اثر اجرای ورزشی تغییر نکرد و همچنین، تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد (05/0 < p).

نتایج این مطالعه نشان داد که آمادگی جسمانی بالا نقش مهمی در پاسخ های دستگاه فیبرینولیز به اجرای فعالیت ورزشی دارد. به نظر می رسد فعالیت فیبرینولیزی بالاتر آزمودنی های تمرین کرده در پاسخ به استرس هایی نظیر ورزش، سازگاری است که در اثر تمرینات ورزشی منظم حاصل شده است و می تواند به عنوان یک ساز و کار مهم برای مقابله با حوادث قلبی-عروقی در نظر گرفته شود.