اثر بخشی آموزش مهارتهای ارتباطی بر روی خودکارآمدی و بهزیستی اجتماعی

در زمینه آموزش پزشکی، برقراری ارتباط یک مهارت بالینی است که نقش کلیدی ارائه خدمات مناسب درمان دارد. مهارت های ارتباطی، رضایت بیمار را بدنبال داشته و سبب می شود بیمار از برنامه تشخیصی - درمانی بدرستی پیروی نماید، اما نداشتن مهارت ارتباطی کافی می تواند باورهای خود کارآمدی و بهزیستی اجتماعی پزشک را تحت تاثیر قرار داده به فرایند مصاحبه و تشخیص لطمه وارد کند. مطالعه حاضر در این راستا طراحی و اجرا شده است.
این مطالعه به روش نیمه آزمایشی انجام شد. 60 نفر از دانشجویان سال چهارم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران که در آستانه ورود به دوره کارورزی بیمارستانی بودند به روش نمونه گیری سیستماتیک انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای آموزش مهارتهای ارتباطی از مدل شش مرحل های کالگری - کمبریج ( 2005 )،برای سنجش خودکارآمدی از پرسشنامه شررو مادوکس (1982 ) و جهت ا رزیابی بهزیستی اجتماعی از پرسشنامه کییز( 2003 )بصورت پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه کنترل و آزمایش استفاده شد. نتایج توسط نرم افزار sPSS ویرایش 16 با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.
نتایج نشان داد بین میزان خود کارآمدی و بهزیستی اجتماعی گروه کنترل و آزمایش درپس آزمون تفاوت معنا داری وجود داشت و این امر مبین این است که آموزش مهارتهای ارتباطی بر باورهای خودکارآمدی و بهزیستی اجتماعی پزشکان موثر و بر روند تشخیص و درمان مناسب بیمار تاثیرگذار است.
با توجه به تاثیر آموزش مهارت زندگی، مسئولان آموزشی، از همان بدو ورورد دانشجویان به دانشگاه آموزش مهارت زندگی شروع شود و دور ه های آموزش مهارتهایا رتباط پزشک و بیمار در تمامی دانشگاه های علوم پزشکی کشور با استفاده از اساتید مجرب برگزار گردد.