بررسی الگوی اپیدمیولوژیک سوانح ترافیکی در عابران پیاده ایرانی و تعیین نقش عوامل خطر موثر بر شدت حادثه

در سراسر جهان سوانح ترافیکی مربوط به عابران پیاده به عنوان یک معضل سلامت همگانی در حال افزایش است. این مطالعه باهدف بررسی وضعیت موجود و ارائه تصویری روشن از الگوی اپیدمیولوژیکی سوانح ترافیکی در عابران پیاده کل کشور در سال 1393 انجام شد.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی بود که با استفاده از داده های موجود پلیس راهور ناجا انجام شد. با استفاده از آزمون کای دو به بررسی اختلاف بین متغیرهای تحت مطالعه و نوع سوانح ترافیکی پرداخته شد. همچنین برای بررسی نقش عوامل موثر بر شدت سوانح ترافیکی از آزمون رگرسیون لجستیک تک متغیره استفاده شد. جمعیت موردبررسی 50518 عابران پیاده حادثه دیده ای بودند که اطلاعات آن ها توسط فرم کام114 پلیس راهنمایی و رانندگی در هنگام حضور درصحنه تصادف جمع آوری شده و تمامی تجزیه تحلیل ها با استفاده از نرم افزار Spss19 انجام شد.
وفق داده ها در سال 1393 حدود 50518 عابر پیاده دچار سانحه ترافیکی شدند که 3/61% آن ها در مردان بودند. استان قم با میزان 108/81، گیلان 98/49، زنجان 91/21، گلستان 0989 و خراسان رضوی 87/49 به ازای هر 100 هزار نفر دارای بیشترین و استان چهارمحال بختیاری با میزان 3/97 به ازای هر 100 هزار نفر نفر جمعیت دارای کمترین میزان سوانح ترافیکی عابران پیاده بودند. بر اساس نتایج آزمون رگرسیون لجستیک تک متغیره؛ سن، جنسیت، امکانات لازم برای ایمنی تردد عابران، رفتار پرخطر عابر پیاده، محل آناتومیک آسیب، با معنی دار بوده و از عوامل مخاطره آمیز و موثر بر شدت سوانح ترافیکی شناخته شدند. بیشترین رخداد سوانح ترافیکی در ساعات مختلف شبانه روز، به ترتیب فراوانی نسبی 22/9 و 24/7 در ساعات 3 تا 6 بعدازظهر و از ساعت 6 تا 9 شب با فراوانی نسبی 22/9 و 24/7 مشاهده بود.
آمار سوانح ترافیکی عابران پیاده کشور در سال 1393 در مطالعه حاضر و سایر مطالعات انجام شده نشان داد که وضعیت ایمنی عابر پیاده به اندازه ی کافی موردتوجه قرار نگرفته و از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست. لذا تدوین علمی راهکارهای پیشگیرانه به کمک یافته های توصیفی_تحلیلی مطالعات اپیدمیولوژیک می تواند گامی موثر در جهت کاهش حوادث عابران پیاده ایران در برداشته باشد.