مقایسه آسیب های افسران مرد دانشگاه پلیس قبل و بعد از 5 ماه تمرین رژه

هدف پژوهش حاضر شناسایی میزان نرخ شیوع آسیب های رژه دانشجویان دانشگاه پلیس قبل و بعد از 5 ماه رژه می باشد.
تحقیق حاضر از نوع توصیفی_ میدانی است. جامعه تحقیق، کلیه دانشجویان نیروهای انتظامی (750 نفر دانشجوی تهیه در دانشگاه پلیس) و نمونه آماری شامل 196 نفر با میانگین و انحراف استاندارد سنی 1.1±19.5، قد 5.1±176.9، وزن 6.5±66.4 و شاخص توده بدنی 1.8±21.2 بودند. تکمیل مرحله اول پرسشنامه در دانشکده پلیس انجام گرفت. سپس 5 ماه بعد مرحله دوم تکمیل پرسشنامه انجام شد. ازروش آماری تی همبسته با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد.
نتایج حاصل از t همبسته نشان دادکه بین آسیب دیدگی گروه رژه رونده قبل و بعد از 5 ماه رژه تفاوت معنی داری وجود دارد. بیشترین آسیب ها از مچ پا (25.9%) و ساق با 21.9% (که در مرحله اول بیشترین درصد را به خود اختصاص داده بودند) در مرحله دوم به زانو 34.4% تغییر یافته بود.
در مرحله اول تعداد زیادی از آسیب ها از نوع حاد بودند (شین اسپلینت، تاول در پا و...) اما در مرحله دوم که افراد تمرینات رژه را پشت سر گذاشتند به این آسیب ها سازگار شده و این آسیب ها جای خود را به آسیب های مزمنی از جمله کمردرد و استرس فراکچر دادند. این مسئله اهمیت توجه به حرکات تکراری را در نظامیان نشان می دهد که باید تعدیل هایی در نوع این حرکات تکراری (رژه) انجام شود.