مقایسه تاثیر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر حس عمقی مفصل مچ پای مردان سالمند

هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر حس عمقی مفصل مچ پای مردان سالمند بود. از بین 380 نفر مرد سالمند واقع در شهرستان فارسان، 45 نفر به طور تصادفی به 3 گروه 15 نفره تقسیم شدند. میانگین سن در گروه زنجیره بسته (6/70±69/93سال)، در گروه تسهیل عصبی عضلانی (6/90±67/20سال) و در گروه کنترل (6/95±72/53سال) بود که به طور داوطلبانه دراین تحقیق شرکت نمودند. میزان خطا در بازسازی زوایای مفصلی مچ پا در حرکت های اینورشن و اورشن اندازه گیری شد. دو گروه مداخله، تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی را در مدت 45 دقیقه و طی هشت هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند و گروه کنترل فعالیتهای روزانه را انجام دادند. نتایج تحلیل واریانس یکطرفه نشان داد که در میانگین میزان خطا در بازسازی زوایای مفصلی هر سه گروه در زوایای (اینورژن 15 و اورژن 15 درجه) تفاوت معنی داری وجود داشته است (p≤0/05). همچنین نتایج آزمون های تعقیبی بونفرونی نشان داد که میزان تاثیر تمرینات زنجیره حرکتی بسته به طور معنی داری بیشتر از تمرینات تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر روی حس عمقی بوده است (0/05>p). از یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرینات زنجیره حرکتی بسته به دلیل تحمل وزن تاثیر گذاری بیشتری را نسبت به تمرینات تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر بهبود حس عمقی مفصل مچ پای مردان سالمند می تواند داشته باشد.