بررسی تاثیر دو نوع راکر کفش بر عملکرد بیماران دیابتی در ایستادن و راه رفتن با تاکید بر پارامترهای زمانی - مکانی راه رفتن و سینماتیک

زخم کف پا یکی از مهم ترین عوارض در بیماران دیابتی است. کفش های راکری بطور معمول برای مدیریت زخم در این بیماران توصیه می گردند. بر اساس مقالات موجود، این سوال مطرح می شود که آیا پارامترهای زمانی-مکانی راه رفتن و دامنه حرکتی مفاصل در افراد دیابتی با افراد سالم متفاوت است؟ علاوه بر این به خوبی مشخص نیست که کدام نوع راکر جهت بهبود این پارامترها موثرتر می باشد؟ بنابراین هدف اصلی این مطالعه پاسخ به این سوالات بود.
این مطالعه از نوع مداخله ای-شبه تجربی بود. شرکت کنندگان این مطالعه 20 نفر بیمار مبتلا به نروپاتی دیابتی و 20 نفر فرد سالم بودند. یک سیستم آنالیز حرکت کوالیزیز، متغیرهای زمانی-مکانی راه رفتن و متغیرهای سینماتیک را در طی راه رفتن ثبت کردند. تفاوت بین میانگین ها و تاثیرات بین افراد، با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر ارزیابی شد. محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS 17 انجام گردید.
نتایج این مطالعه نشان داد، اختلاف معناداری بین پارامترهای زمانی-مکانی راه رفتن و دامنه ی حرکتی مفاصل مچ پا، زانو و ران در دو گروه دیابتی و سالم، در حالی که با راکرهای پاشنه و پنجه راه می رفتند، وجود نداشت. همچنین تفاوت معناداری بین دو گروه سالم و دیابتی با توجه به پارامترهای فوق الذکر وجود نداشت(05/0< P).
نتایج تاکید داشتند که تفاوت معناداری بین افراد دیابتی و سالم با استفاده از راکرهای مذبور وجود ندارد. بنابراین توصیه می گردد که این راکرها طبق نتایج مطالعات قبلی، به منظور مدیریت نیروهای اعمالی روی پا، بدون در نظر گرفتن دامنه حرکتی مفاصل استفاده گردد.