ارزیابی تطبیقی معیارهای سنتی و جدید اجتماع پذیری و تحقق آن در دو محله سنتی و جدید (مطالعه موردی: محله جلفا، سپاهان شهر اصفهان)

ارتقای تعاملات اجتماعی در محله از مهم‏ترین جلوه های تحقق پایداری در شهرها است. پژوهش حاضر ابتدا به بررسی تلقی ذهنی اهالی هر دو محله از تفاوت شاخصه های اجتماع‏پذیری در گذشته و امروز و پس از آن به تبیین میزان اجتماع‏پذیری با هر دو معنای سنتی و جدید آن در سطح محله های سنتی و جدید شهر اصفهان با استفاده از دیدگاه ساکنان می‏پردازد تا از این طریق بتوان راهکارهایی را برای ترمیم و بازخوانی اجتماع‏پذیری در محله های جدید و قدیم استخراج و پیشنهاد نمود. رویکرد تحقیق کیفی و استدلالی و راهبرد آن استدلالی و همبستگی و از نوع بررسی تطبیقی است که در آن با استخراج شاخص‏های موثر بر پایداری اجتماعی محله ها از مطالعات اسنادی و روش تحلیل محتوا و بررسی اعتبار آن ها با دلفی نخبگانی و پس از آن مراجعه به اهالی هر دو محل و بررسی تلقی ذهنی آن ها از هر نظام اجتماعی و ارزیابی آن ها از محله خود، همبستگی معیارها نظری نخبگان و اهالی در هر دو نظام و فکری و تطبیق آن ها با نظام کالبدی مربوطه شناسایی و میزان پایداری اجتماعی هر محله با روش های کمی بررسی شده است. جامعه آماری پژوهش را ساکنان هر دو محله جلفا و سپاهان شهر تشکیل داده اند. حجم نمونه بر اساس سطح اطمینان 95 درصد و احتمال خطای 5 درصد برای 171 نفر تعیین شد. اعتبار این پرسشنامه با توجه به آلفای کرونباخ برای محله جلفا معادل 0.715 و برای محله سپاهان شهر معادل 0.908 مورد تایید قرار گرفت. شاخص‏ها در سه گونه(کالبدی فضایی، فرهنگی اجتماعی و انسانی) و زیر شاخص‏های اصلی طبقه‏بندی گردید. با ارزیابی نظر خبرگان در مورد امتیاز هر شاخص در اجتماع‏پذیری محله سنتی و جدید و امتیاز اختصاص یافته توسط ساکنان در شاخص‏های مورد بحث، این نتیجه حاصل گردید که شاخص فرهنگی- اجتماعی و کالبدی- فضایی در محله نوین سپاهان‏شهر و در طرف مقابل شاخص انسانی در محله سنتی جلفا امتیاز بیش تری را در اجتماع‏پذیری به خود اختصاص داده اند که می توان با تمرکز بر عوامل تاثیرگذار بر این شاخص ها (در محله نوین تمرکز بر شاخص انسانی و در محله سنتی تمرکز بر دو شاخص دیگر) اجتماع پذیری هر محله را ارتقا بخشید.