بررسی آزمایش های بالینی در تعیین میزان برگشت عصب ترمیم شده

روش بالینی بدون عیب جهت بررسی پیشرفت عصب ترمیم شده وجود ندارد. روش Tinel، یک روش شناخته شده برای این منظور می باشد، اما نقایص زیادی دارد. بنابراین، تمایل زیادی وجود دارد که یک روش دقیق و بدون عیب ابداع شود تا بتواند میزان پیشرفت عصب در حال رشد را تعیین نماید. روش های Scratch collapse و درد عضلانی (Tender muscle test) به عنوان روش های دقیق جهت بررسی میزان درگیری عصب های در حال فشار نظیر سندرم Carpal tunnel شناخته شده اند، اما این دو روش برای بررسی میزان برگشت عصب ترمیم شده مورد بررسی قرار نگرفته اند. این مطالعه، با هدف بررسی میزان پیشرفت عصب در روش های بالینی Tinel، Scratch collapse و درد عضلانی انجام شد.
تعداد 20 بیمار که اعصاب آن ها تحت ترمیم قرار گرفته بود، هر سه ماه با استفاده از روش های بالینی Tinel، Scratch collapse و درد عضلانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. فراوانی مثبت و منفی، میزان حساسیت (Sensitivity)، ویژگی (Specificity) و میزان توافق هر روش محاسبه شد.
میزان حساسیت روش های Tinel، درد عضلانی، Scratch collapse و نوار عصب به ترتیب 70، 60، 50 و 80 درصد بود. میزان ویژگی بودن روش های Tinel، درد عضلانی، Scratch collapse و نوار عصب به ترتیب 80، 90، 60 و 80 درصد بود.
روش های درد عضلانی و Tinel به ترتیب بیشترین پیش بینی کنندگی مثبت و منفی را داشتند. روش Scratch collapse کمترین میزان حساسیت، ویژگی و پیش بینی کنندگی مثبت و منفی را دارا بود. استفاده ی معمول از روش های Tinel و درد عضلانی جهت بررسی میزان پیشرفت عصب ترمیم شده توصیه می شود، اما استفاده از روش Scratch collapse به دلیل حساسیت و ویژگی پایین توصیه نمی شود. روش نوار عصب، روش استاندارد طلایی است.