ارزیابی نقش 2-اکسو 4-تیازولیدین-کربوکسیلیک اسید (OTC) بر کسب و بیان وابستگی به مورفین در موشهای نژاد NMRI نر

در طی وابستگی به مورفین غلظت آنتی اکسیدان های طبیعی کاهش می یابد که یکی از مهمترین آنها گلوتاتیون می باشد، بنابراین استفاده از آنتی اکسیدان ها می تواند اثرات ترک مورفین را کاهش دهد. لذا، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر دوزهای مختلف 2-اکسو4-تیازولیدین-کربوکسیلیک اسید (OTC = -2-Oxo-4-Thiazolidine-Carboxylic Acid) (فعال کننده آنزیم گلوتاتیون تراسفراز) بر بیان و کسب وابستگی فیزیکی توسط مورفین می باشد.
در این مطالعه تجربی از موشهای کوچک آزمایشگاهی نر نژاد NMRI (20-30 گرم) در 9 گروه 8تایی استفاده شد. موشها به روش مارشال به مورفین وابسته شدند. OTC در دوزهای مختلف (mg/kg 20، 10، 5) در روزهای القاء وابستگی (کسب) و یا روز تست (بیان) به حیوانات تزریق گردید. با تجویز نالوکسان دو نشانه اصلی سندرم ترک (تعداد پرش و مدفوع) مورد بررسی قرار گرفتند.
تجویز نالوکسان در موش هایی که در روزهای قبل مورفین دریافت کرده بودند باعث افزایش وزن مدفوع حیوانات (0/2±0/62 و 0/05±0/3 گرم به ترتیب در گروه مورفین و سالین) و تعداد پرش گردید (15±46 و 0/2±1 در گروه مورفین و سالین: 0/01p<) تجویز OTC نسبت به گروه سالین تغییر معنی داری در تعداد پرش و میزان مدفوع نداشت. OTC در روزهای القاء وابستگی سبب افزایش تعداد پرش و مقدار مدفوع (0/01±0/53 و 0/5±1/2، 0/04±1، 0/01±0/62 به ترتیب دوزهای mg/kg 5 ، 10 ، 20 و سالین:0/01p<) و در روز تست باعث افزایش تعداد پرش گردید (0/01p<).
نتایج مطالعه نشان داد که تحریک گلوتاتیون ترانسفراز توسط OTC باعث تقویت کسب وابستگی فیزیکی به مورفین می شود.