بررسی میزان استحکام باند برشی بین گلاس آینومر و کامپوزیت با استفاده از عوامل باندینگ نسل ششم و هفتم

تکنیک ساندویچ یکی از روش های متداول در دندانپزشکی است که در آن گلاس آینومر با توجه به مزیت هایی چون آزاد سازی فلوراید و چسبندگی به ساختمان دندان، همراه با ترمیم های کامپوزیت استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی میزان استحکام باند برشی بین گلاس آینومر نوری و کامپوزیت با استفاده از عوامل اتصال دهنده متفاوت می باشد.
در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 60 نمونه گلاس آینومر نوری آماده سازی شد. در گروه اول بدون استفاده از عامل باندینگ ودر دو گروه دیگر با استفاده ازعوامل باندینگ SE bond و S3 bond (kuraray،Japan)رزین کامپوزیت به گلاس آینومر متصل شد. پس ازیک هفته نگهداری نمونه ها داخل آب مقطر در دستگاه انکوباتور با دمای5/37 درجه سانتی گراد ، توسط دستگاه تست یونیورسال، استحکام باند برشی اندازه گیری شد. آنالیز واریانس یک طرفه وآزمونTukeyجهت تحلیل داده هاو مقایسه بین گروه ها استفاده شد.
بیشترین میزان استحکام باند مربوط به نمونه های باند شده با عامل باندینگ SE bondمعادل 09/13 مگاپاسکال وکمترین مقدار مربوط به گروه کنترل معادل 3/5 مگاپاسکال بود. میزان استحکام باند برشی در سه گروه تفاوت آماری معنا داری داشت. (05/0>P)
بیشترین استحکام باند برشی بین گلاس آینومر و کامپوزیت مربوط به عامل باندینگ SE bondبود .بنابراین استفاده از این عامل باندینگ در تکنیک ساندویچ توصیه می شود.