عوامل خطرزای آسیب های اسکلتی عضلانی دانشجویان افسری در طول دوره آموزش نظامی پایه

بروز آسیب های اسکلتی عضلانی در طول دوره آموزش نظامی پایه شایع است اما اطلاعات اندکی در زمینه عوامل خطرزای این آسیب ها وجود دارد. بنابراین هدف این مطالعه بررسی رابطه بین راستای استاتیک اندام تحتانی به عنوان عامل خطر و آسیب ها اسکلتی عضلانی دانشجویان افسری در طول دوره آموزش نظامی پایه بود.
در یک مطالعه آینده نگر از نوع همبستگی 158 نفر از دانشجویان افسری یکی از مراکز آموزش نیروی زمینی در استان اصفهان در این مطالعه شرکت کردند. تمام آزمودنی ها قبل از آغاز دوره آموزشی نظامی پایه مورد ارزیابی قرار گرفتند. شاخص توده بدنی، افت ناوی، زاویه Q و انعطاف پذیری عضله همسترینگ این دانشجویان اندازه گیری شد. همچنین آسیب های اسکلتی عضلانی که در طول دوره آموزشی پایه هفت ماهه اتفاق افتاد به صورت آینده نگر ثبت گردید.
چهل درصد از آزمودنی ها در طول مدت مطالعه حداقل یک آسیب اسکلتی عضلانی را تحمل کردند. نتایج آزمون لجستیک رگرسیون نشان داد که دانشجویانی که افت ناوی پای برتر (16/4OR=، 038/0p=) و زاویه Q پای برتر (79/1OR=، 001/0p=) بیشتری دارند و همچنین امتیاز کمتری در آزمون بالا بردن پا (08/0OR=، 001/0p=) به دست آورده اند، در معرض ریسک بالاتری برای آسیب دیدگی قرار داشتند. نقطه برش شاخص افت ناوی 6/0 سانتیمتر و نقطه برش زاویهQ پای برتر 5/13درجه بود. این بدان معنی است که دانشجویانی که شاخص افت ناوی آنها بیشتر از 6/0 سانتیمتر باشد 07/2 برابر سایرین و آزمودنی هایی که زاویهQ پای برتر آنها بیشتر از 5/13درجه بود 14/2برابر سایر دانشجویان مستعد بروز آسیب اندام تحتانی هستند.
نتایج این مطالعه نشان داد که سنجش راستای اندام تحتانی مانند زاویه Q و افت ناوی می توانند دانشجویان در معرض بروز آسیب های اندام تحتانی را در طول مدت آموزش پیش بینی نماید. بنابراین پیشنهاد می گردد قبل از جذب دانشجویان این شاخص ها مورد ارزیابی قرار گیرد.