طراحی مدلی برای اندازه گیری سازگاری سازمانی دانشگاه با محیط بیرونی (مطالعه دانشگاه های دولتی شهر تهران)

هدف اصلی این مقاله مطالعه ی متغیرها و عوامل موثر و مرتبط با سازگاری سازمانی دانشگاه با محیط بیرونی و در نهایت ارائه ی مدلی برای اندازه گیری میزان سازگاری دانشگاه های دولتی شهر تهران می باشد. اطلاعات مورد نیاز تحقیق بر اساس یک رویکرد آمیخته (کمی و کیفی) استخراج شده و داده های کمی با استفاده از نرم افزارهای SPSS، SMART PLS تجزیه و تحلیل شده اند. متغیرهای تاثیرگذار بر سازگاری سازمانی دانشگاه با محیط بیرونی از ادبیات موضوع، مصاحبه با اندیشمندان حوزه ی آموزش عالی و پیمایش دلفی استخراج شده اند. میزان کفایت داده ها[1] برابر 82/0 و همچنین نتایج آزمون بارتلت نشان دهنده ی کفایت داده ها برای تحلیل عاملی می باشد. 53/70 درصد واریانس سازگاری سازمانی دانشگاه با محیط را 9 عامل مدیریت محیط، یادگیری، فرهنگ سازمانی، روابط سازمانی، مشارکت جمعی، استراتژی محوری، مسوولیت پذیری، خودسازماندهی و هدفمندی تبیین می کنند. جامعه ی این تحقیق دانشگاه های دولتی شهر تهران و 370 نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه های فوق بر اساس روش نمونه گیری خوشه ایو نسبتی انتخاب شده اند. شاخص های برازندگی مدل که بر اساس رویکرد مدل های تکوینی استخراج شده اند (شاخص افزونگی 0024/0، ضریب تعیین 993/0، شاخص برازندگی کلی مدل =98/0، مقیاس اطلاعات بایزین[2] =48/227 و مقیاس اطلاعات اکیکی[3] =06/353 نشان می دهد که مدل اندازه گیری سازگاری سازمانی دانشگاه، با داده های این پژوهش برازش مناسبی دارد.
[1]- KMO
[2]- Bayesian information criterion.
[3]- Akaike''s information criterion.