بررسی اسناد و کنوانسیون های بین المللی در حمایت از بزه دیدگان قاچاق انسان (شهروندان درجه 2)

قاچاق انسان یکی از پدیده های در حال رشد عصر حاضر است که به عبارتی، شکل جدید و امروزی برده داری محسوب می گردد. اصولا بزه دیدهان قاچاق انسان عمدتا در معرض شرایط غیرانسانی قرار دارند و در نتیجه متحمل آسیب های روانی، جنسی و فیزیکی می شوند که موج این آثار تا مدت های زیادی در جامعه و اشخاص باقی خواهد ماند. حمایت از بزه دیده جرم قاچاق انسان به خصوص کودکان و زنان و مهاجرین به دلایل انسانی و ارزش های حقوق بشری و از آن رو است که او، بزه دیده جرم و نه مرتکب آن است و حمایت از او به همکاری بزه دیده با سازمان عدالت کمک می کند و هم چنین مانع از بزه دیدگی مجدد او می شود. از مهم ترین حمایت هایی که در کنوانسیون های بین المللی برای حمایت از این بزه دیدگان آمده است، عدم مجازات بزه دیده برای جرایمی که در فرآیند قاچاق انسان به انجام آن مجبورشده اند، از میان اسنادی که به حمایت از بزه دیدگان جرم قاچاق انسان اشاره کرده اند، باید به پروتکل پیشگیری، سرکوب و مجازات قاچاق اشخاص، به ویژه زنان و کودکان، تکمیلی کنوانسیون ملل متحد علیه جرم سازمان یافته فراملی موسوم به پروتکل پالرمو و کنوانسیون راجع به اقدام علیه قاچاق انسان مصوب سال 2005 شورای اروپا موسوم به کنوانسیون ورشو اشاره کرد. اسناد فراملی مزبور، به گونه های متفاوتی از تدابیر حمایتی برای بزه دیدگان جرم اشاره کرده اند که به ویژه باید از تدابیری یاد کرد که بهبودی جسمی، روانی و اجتماعی بزه دیدگان را هدف قرار می دهد. روش پژوهش حاضر از نوع کتابخانه ای با ماهیت تحلیلی توصیفی است.