شناسایی جدایی فاز در آمیخته های پلیمری

در سال های اخیر، پلیمرها به دلیل کاربردهای گسترده و متنوع در صنایع مختلف، بسیار استفاده شده اند. از آنجا که پلیمرها به تنهایی خواص فیزیکی و مکانیکی مطلوبی برای بسیاری از کاربردها ندارند، معمولا از ترکیب آن ها با یکدیگر استفاده می شود. این عمل می تواند به طور فیزیکی (آمیخته سازی) یا شیمیایی (کوپلیمرشدن) انجام شود. این کار به بهبود خواص، افزایش کارایی و کاهش هزینه ها منجر می شود. اختلاط پلیمرها به دلیل وجود زنجیرهای بلند در ساختار آن ها از نظر آنتروپی نامطلوب است و جدایی فاز برای آمیخته های پلیمری مشاهده می شود. جدایی فاز در پلیمر بر خواص نهایی محصول تولید شده اثرگذار است. اصولا خواص آمیخته های پلیمری به شکل شناسی آن ها مرتبط است که وابسته به امتزاج پذیری اجزا و ساز و کار جدایی فاز است. جدایی فاز در آمیخته های پلیمری ترکیبی از سینتیک و ترمودینامیک است. منشا فیزیکی جدایی فاز به طور عمده وابسته به مقدار نوسانات است که شامل ساز و کارهای مختلف مانند هسته گذاری، نفوذ، رشد و انعقاد است. بنابراین شناخت این پدیده، سازوکارهای حاکم و عوامل موثر بر آن از اهمیت زیادی برخوردار است. روش های مختلفی برای شناسایی این پدیده وجود دارند که در میان آن ها اندازه گیری های رئولوژی حائز اهمیت است. در این مقاله سعی شده است تا به طور کلی فرایند جدایی فاز آمیخته های پلیمری، سازوکارهای غالب، عوامل موثر بر آن و روش های تشخیص این پدیده مرور شود.