مروری بر الزامات طراحی مکانیکی ایمپلنت های دندانی

امروزه یکی از مهم ترین روش های درمان جایگزینی دندان از دست رفته، استفاده از ایمپلنت است. با گسترش مطالعات و پژوهش ها در راستای شناخت خواص زیست مکانیکی دهان و دندان، اجزای ایمپلنت تغییرات بسیاری را از نظر هندسه ظاهری و ریزساختار به خود دیده اند. در مقاله حاضر، نخست ساختار ایمپلنت و ویژگی های مکانیکی استخوان فک مورد بررسی قرار گرفته است. سپس پژوهش هایی که تاثیر چگونگی طراحی اجزای ایمپلنت را بر ماهیت بار انتقالی ایمپلنت بررسی کردند، مرور شده است. نتایج این تحقیقات نشان می دهد که بارگذاری فشاری، سبب تثبیت ایمپلنت در استخوان فک می گردد؛ بارگذاری کششی ایمپلنت را لق می کند و نیروی برشی شکست ایمپلنت را تسریع می نماید. طراحی ناحیه کرست زاویه دار همراه با رزوه های مربعی، بار فشاری را به فصل مشترک ایمپلنت - استخوان انتقال می دهد. ایجاد سطوح زبر در اجزای ایمپلنت، بهبود چسبندگی و اتصال آن را به استخوان درپی دارد. همچنین باید از طراحی ایمپلنت های مخروطی اجتناب کرد. مطالعات نشان داده اند نوع بستن اباتمنت می تواند در حد خستگی ایمپلنت موثر واقع باشد. ترجیحا بستن بیرونی آن به کرست ایمپلنت، نیروی شکست خستگی را افزایش می دهد. نانوایمپلنت ها محصولاتی نوظهورند که می توانند با ساختار متخلخل شان، مدول الاستیک و وزن ایمپلنت ها را بهینه کنند و استحکام فصل مشترک ایمپلنت - استخوان را افزایش دهند.