مقایسه اثرات ونکومایسین و انروفلوکساسین بر روی نسبت هتروفیل/لنفوسیت، تغییرات توکسیک هتروفیل ها و شمارش کلنی ها در استئومیلیت ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین در خرگوش

استئومیلیت از شرایط مهم و تهدید کننده زندگی است که در پزشکی و دامپزشکی متعاقب جایگزینی عامل عفونی پس ازعفونت با باکتری و یا ناشی از تروما، تورم بافت نرم ویا حتی اعمال جراحی ارتوپدی و بخصوص در افراد دچار ضعف سیستم ایمنی مشکل ساز است. از بین عوامل عفونی متعدد ایجاد کننده استئومیلیت، استافیلوکوکوس اورئوس های حساس ومقاوم به متی سیلین نقش مهمی دارند. از آنجایی که امروزه گونه های مقاوم به ونکومایسین از گوشه کنار جهان گزارش شده اند و ونکومایسین به عنوان درمان خط اول موارد استئومیلیت حاد ناشی از گونه های مقاوم به متی سیلین می باشد، تلاش برای جستجوی درمان جایگزین از دغدغه های محققان است. در این مطالعه 18 سر، خرگوش سفید نیوزلندی در سه گروه کنترل، ونکومایسین و انروفلوکساسین قرار گرفتند. خرگوش ها با 106واحد تشکیل دهنده کلنی از باکتری در دیافیز استخوان تیبیا آلوده شده و پس از دوهفته متعاقب اطمینان از ایجاد استئومیلیت حاد با توجه به رادیولوژی در سه گروه به شکل تصادفی تقسیم شدند. قبل و بعد از ایجاد استئومیلیت پارامترهای التهابی، نسبت هتروفیل به لنفوسیت و تغییرات توکسیک هتروفیل ها اندازه گیری شد. پس از دوهفته درمان در گروه های درمانی، دو هفته نیز به عنوان استراحت در نظر گرفته شده و خرگوش ها با تجویزمقادیر بالای داروی بیهوشی آسان کشی و استخوان جهت بررسی میکروبیولوژی وشمارش کلنی ارسال شد. پس از تجزیه و تحلیل آماری تفاوت بین گروه کنترل و ونکومایسین و گروه کنترل و انروفلوکساسین در پارامترهای مورد مطالعه معنی دار بوده (05/0>P) و در عوض تفاوت بین گروه ونکومایسین و انروفلوکساسین معنی دار نبود (05/0