مفهوم اطفال در معرض خطر بزهکاری از دیدگاه پیشگیری رشدمدار با تاکید بر اسناد بین المللی

پیشگیری از بزهکاری، محور آشکار یا پنهان سیاست جنایی در تمام نظام های جزایی است. بشر در تاریخ حقوق کیفری، رویکردهای مختلفی را برای نیل به این مقصود در پیش گرفته است. رویکردهای مبتنی بر انتقام، ارعاب، سزادهی، ناتوان سازی، اصلاح و درمان و حفاظت از آماج جرم، که همگی در ورای خویش، پیشگیری از وقوع جرم را مورد نظر داشته اند.
روش تحقیق: در این مقاله با روش تحقیق تحلیلی – توصیفی به شیوه کتابخانه ای سعی شده است، با تکیه بر رویکرد اسناد بین المللی و مستنداتی از حقوق داخلی، نگرش حمایتی در تعریف طفل مطرح و مفهوم خطر از دیدگاه پیشگیری رشدمدار تببین شود.
عدم توفیق این رویکردها در پیشگیری از وقوع جرم، از یک سو و تحقیقات جرم شناسی، جامعه شناسی کیفری و روان شناسی جنایی از سوی دیگر، موجب شده است که اندیشمندان حوزه های جرم شناسی، ریشه های گرایش افراد به ارتکاب جرم را در طول دوران رشد جستجو نمایند که حاصل چند دهه تلاش در این زمینه، شکل گیری شاخه ی جدیدی در پیشگیری اجتماعی، با عنوان پیشگیری رشد مدار، بوده است. این پیشگیری، که براساس مدل پزشکی، رویکردی خطرمحور دارد به دنبال آن است تا با شناسایی عوامل خطر گرایش به بزهکاری، در زندگی اطفال و نوجوانانی، مداخلاتی را برای رفع عوامل خطر و تقویت عوامل حمایت کننده، طراحی و اجرا کند.
برخلاف رویکردهای قضایی و وضعی پیشگیری، که به دنبال جلوگیری از وقوع جرم هستند، پیشگیری رشد مدار به دنبال پیشگیری از مجرمیت است و به همین لحاظ در حال حاضر رویکرد اصلی پیشگیری از جرم را در مجامع بین المللی و بسیاری از کشورهای جهان شکل می دهد. از آنجا که جمعیت هدف در پیشگیری رشد مدار، اطفال و نوجوانان در معرض خطر بزهکاری هستند، تبیین مفهوم طفل و مقصود از خطر، از ضرورت های ورود به مباحث پیشگیری رشدمدار است.