بررسی رژیم های بین المللی منع کاربرد سلاح های کشتارجمعی بر امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران

یکی از حقوق اولیه هر ملتی، حق صیانت از خویش در برابر انواع مخاطرات اعم از مخاطرات نظامی بین المللی است. در این راستا همه کشورها به تامین حداقل بایسته های دفاعی اقدام و خود را مجهز به انواع سلاح ها کرده اند، اما روند تسلیح به شکل مسابقه تسلیحاتی درآمد و از طرفی افزایش دانش مخرب بشری، منجر به تولید انواع سلاح های کشتار جمعی شد که اثرات مرگبار آن همواره بسی فراتر از موضوع مورد مخاصمه بر جای ماند.
این تحقیق توصیفی – تحلیلی است و روش جمع آوری اطلاعات از نوع کتابخانه ای است که با استفاده از منابع مختلف گرد آوری و سپس به تحلیل آن ها پرداخته شده است.
گرچه طرد کاربرد انواع سلاح های کشتار جمعی اینک بی واسطه پذیرفتنی است اما دو رویکرد کلان در نظریه های بین المللی در خصوص سلاح های کشتار جمعی دو تجویز ناهمگون را پیش روی سیاست مداران می گذارند . یکی از این رویکردها موسوم به واقع گرایی به تجویز تسلیح به انواع سلاح ها حکم می کند و تامین امنیت ملی را در معیار موازنه قوا حتی به شکل مخرب آن می بیند و رویکرد دیگری (ایده آلیسم) به منع تسلیح و اشاعه سلاح ها کشتار جمعی فرا می خواند و تامین امنیت ملی را منوط به پیوستن به معاهده های بین المللی منع کاربرد و گسترش سلاح های کشتار جمعی می داند، ونه تجهیز به آن.
با توجه به اصول اخلاقی حاکم بر سیاست جموری اسلامی ایران که حرکت در رویکرد ایدآلیستی را متصور می کند، عضویت ایران در رژیم های حقوقی بین المللی از جمله کنوانسیون های سلاح های کشتار جمعی امنیت ملی ایران را تقویت می کند. عضویت ایران در رژیم های بین المللی خلع سلاح های کشتار جمعی یک تهدید مهم امنیت ملی ایران رفع می کند، ولی در صورت عدم الحاق کامل ایران به این رژیم ها، امنیت ملی ایران به خطر افتاده موجبات مضراتی خواهد شد.