اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر شاخص های پلاکتی زنان دیابتی نوع دو

مقدمه هدف از این تحقیق بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر شاخص‏های پلاکتی زنان دیابتی نوع دو است.
روش کار بدین منظور 20 زن دیابتی نوع دو بصورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت نموده و به دو گروه تمرین (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. قبل و بعد از دوره آزمودنی ها پس از ناشتایی شبانه به آزمایشگاه دعوت شدند و از آنها نمونه خون به میزان 5 میلی‏لیتر گرفته شد. سپس در جلسه‏ای مجزا ویژگی های آنتروپومتریک و اکسیژن مصرفی اوج اندازه‏گیری شد. پروتکل تمرین استقامتی شامل فعالیت روی تردمیل به مدت 8 هفته بود (شدت: 60-75 درصد اکسیژن مصرفی اوج، مدت فعالیت: 35-50 دقیقه). برای اندازه‏گیری شاخص‏های پلاکتی از دستگاه شمارشگر سلولی و برای اندازه‏گیری گلوکز سرم و هموگلوبین گلیکوزیله بترتیب از روش کالریمتریک آنزیماتیک و کروماتوگرافی ستونی استفاده شد. به منظور تجزیه‏ و تحلیل تغییرات درون‏گروهی و بین‏گروهی بترتیب از آزمون تی مستقل و وابسته استفاده شد.
نتایج نتایج نشان داد پس از دوره 8 هفته‏ای سطوح گلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه تمرین به طور معنی‏داری کاهش یافت (01/0>P) و همچنین بین دو گروه نیز تفاوت معنی‏داری وجود داشت (05/0>P). شاخص‏های پلاکتی PCT و PLT در دو گروه تغییر معنی‏داری نیافت (05/0P). تغییرات MPV و PDW بین دو گروه تفاوت معنی‏داری را نشان داد (01/0>P).
نتیجه گیری براساس یافته های تحقیق می‏توان نتیجه گرفت که تمرین استقامتی در زنان دیابتی از طریق کنترل گلیسمیک و بهبود مورفولوژی پلاکت می‏تواند از بروز رویدادهای ترومبوتیک جلوگیری کند.