تحول روابط بین الملل از خردگرایی به تامل گرایی و ظهور فرانظریه به مثابه متا- فیزیک نوین

مشهور است که چشم انداز تامل گرا در روابط بین الملل معاصر بازتاب دهنده امر اجتماعی/ معنایی است. از این منظر چشم انداز مذکور با تامل در باب فرایند نظریه پردازی به تعهدات فرانظری معطوف شده است. نویسنده با روی آوردن به رویکرد فلسفی و بهره جستن از بصیرت های هوسرل و هیدگر، به خصوص دو پنداشت نیت مندی و زمان مندی، تلاش می کند تا با اتخاذ نگاهی انتقادی فرانظریه روابط بین الملل معاصر را واسازد. استدلال نویسنده آن است که در تحول چشم اندازهای نظریه پردازی در روابط بین الملل، متافیزیک چشم انداز خردگرا که مبتنی بر بازی بی پایان حاکمیت و آنارشی در نظام بین الملل آنارشیک متشکل از دولت های دارای حاکمیت بود، به متا- فیزیک چشم انداز تامل گرا که مبتنی تاملات فرانظری با محوریت وجوه سه گانه هستی شناسی، معرفت شناسی، و روش شناسی بوده تحول یافته است. فرضیه این مقاله آن است که فرانظریه/ متا- فیزیک روابط بین الملل معاصر برای نظریه پرداز تعلیق شده و می توان به جای نظریه، به نظریه پرداز معطوف شد. نتیجه آنکه فهم نظریه پرداز از معنای روابط بین الملل معاصر، مشروط به اشتراک افق زمانی هستندگی وی در کنار دیگر انسان ها/ هستندگان بوده، و تبعا شناخت وی نیز از آنها خارج از این حیث زمانی نیست. گردآوری داده ها به روش کتابخانه ای انجام شده و روش تحیل محتوا جهت تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفته است.