تقارن در راه رفتن و روش های ارزیابی آن: مطالعه مروری

مقدمه و اهداف به دلیل اینکه راه رفتن اصلی ترین عمل انسان برای جابجایی است، درک پیچیدگی ها و زوایای مختلف آن همواره مورد توجه بوده است. یکی از مسائل مورد توجه در این زمینه بحث تقارن راه رفتن است. بر این اساس هدف از مطالعه مروری حاضر بررسی مفهوم تقارن در راه رفتن و روش های ارزیابی آن بوده است.
مواد و روش ها با جستجوی مقالاتی که از سال 2000 تا 2015 در زمینه تقارن راه رفتن در بانک های اطلاعاتی معتبر منتشر شده بود، بر اساس معیارهای تحقیق تعداد 71 به عنوان مقالات نهایی برای مطالعه مروری حاضر انتخاب شدند.
یافته ها مروری بر مطالعات انجام گرفته نشان می دهد که در حالت کلی راه رفتن در افراد سالم و دارای ناهنجاری های مختلف از دیدگاه کینماتیکی و کینتیکی نامتقارن است و این مساله به جز مطالعاتی محدود در مورد تمامی پارامترهای کینماتیکی و کینتیکی اندازه گیری شده برقرار است. همچنین در حالت کلی می توان روش های ارزیابی تقارن راه رفتن را به شاخص های تقارنی و روش های آماری تقسیم بندی کرد. در این شرایط شاخص های تقارنی علی رغم سادگی بکارگیری، به دلیل اندازه گیری های تک متغیری نمی توانند به خوبی نمایانگر پیچیدگی فضایی-زمانی چرخه راه رفتن باشند. همچنین محدودیت اصلی استفاده از روش های آماری ناتوانی در ارائه یک مقدار کمی است. در این شرایط برای هر دوی این روش ها داده های نرمال و هنجار در دسترس نیست.
نتیجه گیری با توجه به نامتقارن بودن رفتار اندام های تحتانی هنگام راه رفتن در افراد سالم که بیشتر به دلیل تفاوت وظایف عملکردی آنها در زمینه پیشروی و کنترل بروز می کند، فرض دستیابی به تقارن کامل پس از توانبخشی و مداخله صحیح به نظر نمی رسد. در این حالت انجام مطالعات تکمیلی به منظور دستیابی به دامنه طبیعی عدم تقارن راه رفتن برای آزمودنی های مختلف و علل بنیادی تاثیرگذار بر تقارن راه رفتن ضروری است.