رابطه مهارت های ارتباطی با اثربخشی اعضای هیات علمی تربیت بدنی دانشگاه پیام نور

هدف این پژوهش بررسی رایطه مهارت‏های ارتباطی با اثربخشی هیات‏علمی تربیت بدنی دانشگاه پیام نور بود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بوده که به روش پیمایشی انجام شد. نمونه آماری برابر با جامعه آماری (80 عضو هیات علمی) بود. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه های‏استاندارد مهارت های ارتباطی بارتون جی(1990) و اثربخشی سازمانی حمیدی(1382)، بودند که ضمن تایید روایی(صوری و منطقی)، پایایی از روش ضریب آلفای کرونباخ برای هر کدام از پرسشنامه ها به ترتیب(84/0، 82/0) محاسبه شد. از آمار‏استنباطی(کولموگروف –اسمیرنوف، تحلیل همبستگی، تحلیل رگرسیون چندگانه، آزمون t تک نمونه ای، t مستقل و فریدمن) به منظور بررسی فرضیه تحقیق استفاده شد. نتایج نشان می دهد که ارتباط بین‏ مهارت‏های ارتباطی و اثربخشی در سطح معناداری 05/0p< معنادار به دست آمده است (241/0r= و 048/0P=). همچنین نتایج آزمون همبستگی حاکی از ارتباط معنادار بین مهارت های ارتباطی و مولفه های اثربخشی در سطح معناداری 05/0p< دارد: انگیزش کاری(249/0r= و 041/0P=)، تعهدسازمانی(257/0r= و 035/0P=)، میزان مقاومت منفی در برابر تغییرات(254/0r=- و 037/0P=) و بهبود کیفیت(242/0r= و 047/0P=). با توجه به نتایج، مسئولان دانشگاه باید مهارت‏های ارتباطی هیات علمی را به عنوان یک متغیر میانجی موثر در بالا بردن اثربخشی مورد توجه قرار دهند، چرا که هیات علمی دانشگاه ها از سویی مسئولین تولید و گسترش دانش و فن آوری بوده، و نیز در جایگاه مدرس، تربیت و آموزش نیروهای متخصص جامعه را بر عهده دارند و به طور کلی به‏عنوان جهت‏دهندگان توسعه در ابعاد مختلف آن، از پایگاه و منزلت ویژه ای برخوردارهستند لذا این توجه می تواند منجر به دستیابی بهتر و بیشتر دانشگاه و بالاخص گروه تربیت بدنی به بخشی از اهداف از قبل تعیین شده اش شود.