تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط، بر سطوح سرمی آنزیم های کبدی و شاخص مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2

دیابت نوع 2، از شایع ترین انواع دیابت و آسیب کبدی، یکی از مهم ترین عوارض آن است. در پژوهش حاضر تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی بر غلظت پلاسمایی آنزیم های کبدی آلانین آمینو ترانسفراز(ALT) ، آسپارتات آمینو ترانسفراز(AST) و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بررسی گردید
در این مطالعه نیمه تجربی، 18 زن داوطلب مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 55-45 سال)، به طور هدفمند براساس شاخص توده بدنی، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (9 نفر با سن 7/1±9/52 سال و شاخص توده بدنی 2/3±29 کیلوگرم برمترمربع) و کنترل (9 نفر با سن 6/2±1/53 سال و شاخص توده بدنی 7/3±30 کیلوگرم برمترمربع) تقسیم شدند. گروه تجربی، به مدت 8 هفته (سه جلسه 60-40 دقیقه ای در هفته)، در تمرینات استقامتی با شدت
75-60% حداکثر ضربان قلب شرکت کردند. ویژگی های آنتروپومتریکی، آنزیم های کبدی و مقاومت به انسولین، به صورت ناشتا (48 ساعت پیش و پس از آزمون) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و وابسته در سطح معنی داری، 05/0p< تحلیل شدند.
در این مطالعه، 8 هفته تمرین استقامتی، تاثیر معنی داری بر تغییرات غلظت پلاسمایی آنزیم های AST، ALT و بهبود مقاومت به انسولین نداشت. همچنین، تفاوت بین گروهی معنی داری مشاهده نشد (05/0p>).
براساس نتایج این مطالعه، 8 هفته تمرین استقامتی با شدت 75-60% ضربان قلب بیشینه، تاثیری بر مقادیر آنزیم های کبدی و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2 ندارد. بنابراین، با توجه به روند کاهشی آنزیم های کبدی، افزایش طول دوره تمرین می تواند به بهبود نتایج کمک کند.