یادگیری مشارکتی در محیط های یادگیری الکترونیکی

یادگیری مشارکتی و تعاملی یکی از چالش های اصلی یادگیری الکترونیکی و رمز موفقیت این سیستم آموزشی محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی جایگاه این قبیل یادگیری ها با نیم نگاهی به نقش و نفوذ نظریه سازنده گرایی در محیط های یادگیری الکترونیکی صورت گرفته است.
این مقاله از نوع مروری است. جهت گردآوری اطلاعات از موتورهای جستجوگر و پایگاه داده های معتبر ازجمله Magiran، Noormags، Scientific Information Database، Science Direct، Google Scholar و مطالعات کتابخانه ای در کتب و مقالات علمی منتشر شده، استفاده شده است. در طی این فرآیند 42 منبع مرتبط در بازه زمانی 1998- 2014 و1380-1394 یافت شد که 26 منبع استفاده گردید.
فعالیتهای مشارکتی کیفیت یادگیری را بهبود میبخشد. طرح و روش های مشارکتی، الهام گرفته از نظریه یادگیری ساختارگرا، خواستار مشارکت فعال یادگیرندگان در فرایند آموزشی است. جهت طراحی دقیق موقعیت یادگیری مشارکتی باید افزایش احتمال تعاملات موردنظر باشد. ساده انگارانه است اگر تصور کنیم معلمان در فضای مجازی دیگر هیچ نقشی ندارند. در این فضا، نقش جدید و آشکار معلم کمک به یادگیرندگان برای دسترسی به اطلاعات و کاربرد آن است.
با توجه به نتایج مطالعه حاضر، لازم است در برنامهریزی درسی جایگاهی خاص به فرهنگسازی وسیع نسبت به فواید و مزایا و معایب و تهدیدهای یادگیری الکترونیکی به طور عام و یادگیری الکترونیکی مشارکتی به طور خاص در سطح مدارس، در میان مدیران، یادگیرندگان و به ویژه، معلمان اختصاص یابد.