واکاوی روند روبه افزایش نقل روایات نشانه های ظهور در سیر تدوین منابع روایی

سخن از «نشانه های ظهور» حضرت مهدی به عنوان پیشگویی های آخرالزمانی، برای بسیاری پرسش برانگیز و جذاب بوده و روایات مربوط به این موضوع، در میان روایات مهدویت همواره از برجستگی ویژه ای برخوردار بوده است.
نخستین گام را در نقل گسترده روایات نشانه های ظهور، کتاب الفتن نعیم بن حماد مروزی از منابع اهل سنت، برداشته؛ اما آنچه مسلم است، شماری از منابع روایی شیعی و به ویژه سه منبع برجسته روایی شیعه (الغیبه ابن ابی زینب نعمانی، کمال الدین و تمام النعمه شیخ صدوق و کتاب الغیبه شیخ طوسی) به نقل برخی این روایات پرداخته اند.
افزون بر سه منبع یادشده، روایات نشانه ها، در برخی منابع روایی نقل شده است.
درنگ در تاریخ و تطور نقل روایات نشانه ها در منابع روایی شیعه، گویای آن است که پاره ای دگرگونی ها در روایات و شمار آن ها، در هر دوره نسبت به دوره پیش پدید آمده است؛ به گونه ای که هرچه از زمان حضور معصومان دور می شویم، بر شمار این روایات افزوده شده است. این افزایش اگرچه لزوما به معنای ساخته شدن روایات در دوره های بعد نیست؛ دست کم تردیدهایی را در اعتبار روایات بدون پیشینه پدید می آورد.
این پژوهش که بدین صورت پیش از آن انجام نشده، با روشی کتابخانه ای و اسنادی تلاش می کند با بازنمایی گسترش روزافزون روایات نشانه های ظهور، احتمال برساختگی و تحریف را در روایات نشانه ها اثبات کند.