بررسی وارزیابی سیاست های تامین مسکن در بافت های فرسوده نمونه موردی: محله آبکوه مشهد

برنامه ریزان شهری همواره درپی دستیابی به سیاست های بهینه الگو های سکونتی در بافت های فرسوده شهری بوده و هستند؛ سیاست هایی که ضامن بقای سنت ها و فرهنگ های پیشین سکونتی دراین بافت ها بوده و همچنین پذیرای الگوهای مدرن باشد. براین اساس سیاست های بسیاری به اجرا رسیده است، ولی هرکدام از این سیاست ها، شامل نقاط قوت و ضعف هایی بوده اند که با توجه به ارگانیک بودن این بافت ها و همچنین برخورداری از ابعاد اجتماعی،کالبدی و...، دارای شدت وضعف در فرایند عملکردی خود می باشند. عنوان «بافت فرسوده»، خود گویای بار معنایی عمیق در ابعاد مختلف برفضای حاکم برآن می باشد، فضایی که شامل بافت های ریزدانه، شبکه زیرساختی ضعیف،کاربری های ناسازگار، فضاهای کیفی نازل می باشند. بر این اساس اصلاح و بهبود وضعیت مسکن و فضاهای مسکونی دراین بافت ها، ناگزیر از بکاربردن سیاست های مقابله ای خواهد بود؛ سیاست هایی که تحولی در ساختار شکلی و روانی این بافت ها پدید آورده و دارای کمترین پیامدهای منفی در فرایند مداخله از وضع موجود به مطلوب باشند. پژوهش توصیفی حاضر قصد دارد بار روش کیفی به ارزیابی این سیاست ها دربافت فرسوده پرداخته و به مناسب ترین سیاست برای تامین مسکن در محله آبکوه بپردازد. نتایج نشان می دهدکه، سیاست بهسازی شهری در مجموع نقاط قوت وفرصت شامل40امتیاز مثبت و نقاط ضعف و تهدید های آن شامل27امتیاز منفی می باشد که در بین سایر سیاست های تامین مسکن از قابلیت بالاتری در جهت تامین مسکن محله آبکوه برخورداراست